летне (св.)
А правите ќе да летнат да не ги фане огин.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
Но ти опасноста ја презре, и во пресрет, диво, на болниот му летна знак. . . .
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
О, зошто немав сабја јас, та со неа мавтајќи, да летнев како јунак в бој!
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
На ден Панделејмон си летнале со Аџи Кљак-кљак и со аџиицата, со децата нивни, и си отидоа во штрков вилает здрави и живи како што сакаше Господин Бог.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Летнал вамо, летнал тамо, прокљакал и пак се искапал, па се сторил човек.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Со тие мисли Силјан си летна од Плетварско и си одлетал во село Коњари, та си кондисал на седелото од Аџијата.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Толку ми тежат на душа, не можат да летнат до тебе!
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Денес ќе ми летне лозјето за борч... Та затоа ти ја разбирам маката...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
А јас, а да се престорам во змев, да летнам, да го растурам...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Прав си, не еден склаф е земен, и кој не бил откупен му летнала главата од рамената.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Бодни, о поет, твојата муза да летне над раширен свет да пее со горчлива солза за гладни под ропски гнет.
„Песни“
од Коле Неделковски
(1941)
Роб ќе стане, ден ќе светне, младост пуста в крв ќе летне!
„Песни“
од Коле Неделковски
(1941)
И уште колку, колку пред мене се нижат, ме чинат да летнам, ко сокол да прхнам!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Пазува мои денес разгрнвам, - мојот е поглед ко солнце врел радоста моја ко сокол ќе летне на овој светол празничен ден!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Едно од врапчињата одово летна кон багремот; беше сето тркалесто со малечка глава и полуотворено клунче.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Летнало детето по неа и тоа ти е. Триста маѓии за една аспра.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Кога му дојде мисла оти покрај жена може да го обрадува и со некое детенце, за малку што не рипна од постелата да го зграби дедот Петка и да летне, да ја земе Доста и да се најде дома каде ќе го гледа тоа дете, ќе го хране и подига, ќе биде и тој татко како сите среќни луѓе, ќе се радува на тој негов створ и ќе умре на неговите раце.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ако верував на збор досега трипати ќе ми беше летната главата.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Светла нитка...како галеб летнат, како шепот и сонлив и тих.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Им се отворија сите преѓешни апетити и да можеа веднаш да летнат, од височината и да паднат врз стадото.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
