ластовица (ж.)
Па син му на Абдула, Елеас, кој - да не чуете лага - в натпревар кога ќе збесни ластовичка беше, без малку да остави трага, в правта под нозете лесни.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Ја тешат ко миловидни ластовици, ја делат од трупот студен, толку мил.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
СИМКА: (Замислено). Сите жени на светот се радуваат кога малечките ластовици им јавуваат за раната пролет. Само печалбарката е жална и мисли кога ќе дојде есен.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Слушај, Костадине! Ти си млад. Уште леташ. Ако рекол господ да ми бидеш зет, сакам отсега да бидеш поумен. Не да леташ како ластовица.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
БОЖАНА: И под нашава стреа ластовиците гнездо си прават. Истите од лани лето...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
- Има итри и умни пилиња. Ластовичките, кога бегаат наесен преку море, не можејќи да ја прелетаат водата, се качуваат на кораби.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Не верувам дека ластовичките патуваат на кораби.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Нека ни е добредошла новата ластовичка во нашето градинче, да ѝ даде господ здравје и живот и шо ѝ срце сака!“ — заврши Бино, очигледно трогнат, бришејќи си ги солзите со ракавот од шајачното палто.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Полжавчето не е ластовица. Полжавчето е противник.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Мали се ластовичките, слаби се. А морето помеѓу нас и Арапите ни се догледува, ни се прелетува.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Не ќе им се зарадуваме на ластовиците ако штрковите не ги носат на грб. - Како авиони, оштоумно се присеќаат.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
А утрото, кога ластовицата повторно отиде да си го бара својот стан, се судри со една плаката што преку ноќта беше ставена пред вратата: „ЗА БЕЗРАБОТНИ ПРИСТАП ЗАБРАНЕТ“
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
- Да не умрел судијата? - рече една ластовица.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Таа ноќ старата ластовица и нејзиното семејство преспаа кај најблиските соседи, под стреата на соседната куќа.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Во пурпурот на вечерното небо се лизгаат ластовици и танка опашка на недозрел ветар.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Кога би можеле некако да запрат деновите, да се сторат векови. Но пустите денови сега излегуваат како ластовици.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Ластовиците се превртуваа низ воздухот. Пчелите летаа по цвеќињата, џунџулињата, чацриките, тиквинките.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Се нуркаат во синило ластовиците, Илинка мисли на Јакова.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
А можеби и ќе паднеше во морето ако со својата блага пролетна насмевка не ја храбреше сонцето: Ластовице, лекокрила, биди силна, биди лека, летај, летај, летај мила родно гнездо ми те чека.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Долго гледаа по неа, секој со мислите на својот дом и своите деца, на нивните радости што ќе им ги однесе првата Ластовица.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
