крцка (несв.)
Надвор се слуша крцкање од снегот a туп пад од чоек со вик: (А-а-а..) ДАРА: Јао... (преплашена бега и се покрива на кревет со јорганот преку глава).
„Гладна кокошка просо сонуе“
од Блаже Конески
(1945)
Лежев со затворени очи и со страв го наслушнував крцкањето на зглобот.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Кузман застана пред мене и сериозно ми подаде рака. Под неговите заби крцкаше килибарениот цигарлак.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Потоа, така разбиени, живееја и умираа за себе ослободувајќи го просторот за други шумови: суво крцкање и сонливи монотони удари на лизгави поткови.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Крцкаше животот, беше претоварена кола упатена кон бездна.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
По крцкањето на сувиот под, кловнот знае кај оди другиот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Од невидливиот челик, со секое движење на човекот, крцкаше четвртото ребро.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Одеше по собата и ги слушаше своите изгаснати чекори, крцкањето на подот.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Крцкаше тука негде, можеби под постелата на која пред тоа младата црнокоса жена била топла, блага и мека.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Не тутунскиот чад и не злото крцкање на столовите.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
По широките, како флорини, светнати скали долго крцкаа чевлите на мажите и шушкаа копринените фустани на жените. Куќата натежна од свет...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Зглобовите крцкаа, жилите се затегнуваа до прскање. „Биди мирен“, рече едниот горило. „Биди мирен и умен.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Крцкаат рамовите на вратите и прозорците.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Собата е на горниот кат, над кафеаната. Скалите крцкаат под неговите нозе.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
А веќе се смрачува пред него и се меша во замагленост и небото и земјата, и сеќава дека главата му се урива и во устата му крцкаат песочинки. И тоа е сѐ.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
По правливиот пат, догоре натоварените коли, крцкаа.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Гнилите гранчиња крцкаа и се кршеа... Ги заплиска свеж планински воздух.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Сите беспомошно се вртевме околу неа потргнувајќи се од гредите што крцкаа и гламносано летаа заедно со штиците од покривот.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
А ние знаеме: веднаш и навреме стрчнуваме и го донесуваме нејзиниот стол од другата соба, зашто овој од учителот е малечок и крцка.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Снегулките забрзано налетуваат врз прозорецот и крцкаат како ситни парченца стакло.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
