крпи (несв.)
Има надеш, белки ќе си најде чаре, ќе прибере живот, токо еве — ве, јас ваа кошула а носи една родина здрава, а три како а носа крпена.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ете, прашајте а вие, ако неќе мене да ми каже, нека ви каже вам, вие сте стари луѓе, свои луѓе, ајде боже поможи, ако е к'смет да се крпиме.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Да не е снаа му Митра, сака сам да месе, сам да пече, сам да се пере и крпи.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
На тој смрзнат Бадник, таинствено завиткан во жолта гуња и ретки крпи магла, сликата што минуваше пред човекот мртво се огледуваше во неговите очи; тој беше слеп за сѐ околу себе и газеше како смрт, не можеше да се сети како стана сето тоа?
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тука е мајка му. Таа или стои до шпоретот и готви ручек, или пак седи до прозорецот и му ги крпи чорапите.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Марија, знаеш ли да крпиш и да бидеш верна? Знам, ќе му рече.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Од него не се срамуваше: колку пати му носел алишта за превртување, крпење...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Се опирав, но таа ме крпеше.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Станаа какви што ретко можат да се видат во светот: во едната имаше илјадници ситнурии и матракулки: од игли за плетење и крпење до часовници што некогаш имале разноразни задачи: да ѕвонат, да тикараат, да гукаат на ѕидови и да се тресат по мали џепчиња; па потоа конзервички и тенеќиња со шарени обвивки и со натписи што можеш по цел ден да ги читаш и да не ги протолкуваш; шишулиња од разни големини и дебелини, кои можат да се носат воврени во прстите или пак наредени како цевки под мишките; белезички, прстенчиња, ножиња со рокчиња, шарени стомничиња, свирчиња, а потоа: рачки од чадори, поткови, бургивчиња, тркала од колички, панаѓурски штракачиња и што ли не.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
- Ми се лутиш ли? - мрмореше крпејќи. Молчев.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
- Што ја собираш устата, како круша печена. - Разлабавени ми се непцата. - Крпи и трпи.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ветво алиште не се крпи. - Не давај се, Јоне, не предавај се, го молам, и се крстам над главата негова, над иконата негова.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Да крпам, вели, да затенам ме тера.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Од тие неколку невини и копнежливи љубовни погледи, додека мајката, кинејќи го со заби конецот го крпеше Десимира, се изроди сета идна несреќа на чупата и на сиот сој Јанчески.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Само ме крпат, што се вели, не остана конец за заб некому да извадиш.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Едни ги собуле чевлите да ги крпат, други тргуваат со лични спомени.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Само си ја крпи, што се вели.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Биле вешти занаетчии: за малку леб од вршник, варен компир, изварка со лути пиперки или пресолена пастрма, ги прекројувале нагнилите куќни покриви, ваделе за две деца беневречиња од стари таткови или дедови тулуми од тежок валавичарски шајак, крпеле или делкале нови каци, крбла, корита.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Ме фати и ме сврте. Се опирав, но таа ме крпеше.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Работеше сѐ што беше потребно - готвеше, переше, крпеше, го местеше креветот, го метеше подот, бришеше прав од плочата над каминот - секогаш мошне бавно и со чудно отсуство на секаков вишок од движење, како восочна кукла што се движи сама.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
