конзул (м.)
Ако народниот протест во верските и училишните работи, во кои општините треба да се признаат слободни, се покаже од заинтересираната пропаганда како бунт со државна боја и се бараат државни мерки против бунтовниците, тогаш народот и интелигенцијата треба да се обрнат кон конзулите, како кон арбитражни судии.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Исто така, можеби руските конзули ги заштитуваат српските интереси во Македонија, не за атер, ами едно, зашто и Србите како и Бугарите се Словени, а друго, зашто Србите поарно ги имаат разбрано и знаат да ги бранат нивните интереси.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Комитетот се срди зошто конзулите не ги осветлуваат работите како што се.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Бил конзул во Канада и амбасадор во Боливија, Перу и во Бразил.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Чашуле во 1952 година заминува на својата прва дипломатска должност во Торонто, каде е именуван за генерален конзул на Југославија во Канада.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Конзулот ги остри чудно подигнатите рамења: „Не ве разбирам...
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Францускиот конзул Стег и директорот на бродската агенција Месагери Меритим ги доближија главите.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Конзулот Стег, кој молчаливо го следи распитот, го праша: „Сте сакале да ја уништите токму Викторија? „Затоа што знам француски јазик“.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Ако дојде рускиот консул од Битола ќе му се предадиме нему, а вам никако.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
И навистина се сврши. Самиот италијански конзул набрзина презеде мерки.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Конзулот го забележа тоа и го утеши: — Не жалости се, Мито, и не губи го времето.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ти – згоден патрициј, образован во Гимназионот, чиј конзул на филозофија беше Псел лично, јас – горда ќерка на дивиот нормански барон, која, од темниот смрдлив замок, во кој спиеше на подот, покриена со правливи кожи од мечки, пристига во светла палата, со ѕидни мозаици, егзотична трпеза и раскошна бања.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Тоа, се разбира, не може да се провери на страниците на „Цариградски весник“ каде што Никола Поцо имал свои пријатели и каде што, по линија на таканареченото доброчинителство, можел да има поддршка, туку во еден друг документ објавен во зборникот „Документи за историјата на трговијата на Европска Турција“ од страна на грчкиот конзул во Трст во тоа време по име Адонис Гленди.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
- Конзуле, конзуле, заробени се војските на империјата, фрлени нејзините знамиња...
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Во пресудата особено се крие тоа што го знаеле многумина, а и солунските конзули, дека гемиџиите со своите акции сакале да предизвикаат активна интервенција на Европа за давање автономија на Македонија.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Еве што лично видел и чул францускиот конзул веднаш по главниот гемиџиски удар.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Се растрчаа конзули и аташеа да разберат што станало, ама немаше кој да им го задоволи љубопиството.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
- Еј, па ние сме ја поминале Битола! А да не видиме ни еден конзул. Јазак!
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
На лионската железничка станица ме чекаше генералниот почесен конзул на Македонија, Бернар Ролан, поранешен пратеник и сенатор на Франција.
„Потрага по Елен Лејбовиц“
од Луан Старова
(2008)
Јаков со змии во косата, свет дух во очите, Јаков што пие роса и јаде див мед, ја маѓепса Кристина која можеше да заведе било кој конзул, зборува француски и грчки како мајчин, Кристина која везе ѓерѓев и јаде од сребро, а татко ѝ тргува со камили по Африка и Азија.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
