конец (м.)
Како што во една држава има државен центар, којшто најдобро е да се наоѓа во средината на државата и кон којшто се собираат сите конци од државниот живот, исто така и во јазиковните или областите од сродни наречја треба да има еден центар, којшто по неговото значење треба да се однесува кон периферните наречја и говори така како што се однесува центарот и престолнината на државата кон крајните окрузи и околии.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
— Ете така, Неше. Првен ќе дупиш на платното без конец.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Извади прво ново кошулче од конец, мора „копитата" кошула, саѓија со срмени кистови, појас, алова фута, чорапи, калци и гуна со чоа. Од шамии најдоа десетина гушалчиња, тулбени, ќилими ...
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И, додека Митра му ги даваше крпените алишта на Трајко за преслекување, Доста извади нови „од конец“ и му ги даде со милни зборови: — Земи, браче Трајко, промени се во виа, јас ќе ти и закрпа твоите, да не те виде некоа вдовица вака парталав, ослепаго! И така на Илка му се куси и тесни.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Тогаш, на ова исто место со запомнета слика: грст печурки под стебло, јаз, љубовна трка на кратковечни вилини кончиња.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Уште долго нема да ги смрсиме конците па ќе биде убаво сѐ.“
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Десната рака капнато му висеше, како да беше закачена за рамото само со конец.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Преку него падна златен конец и го осветли.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Сега потемнував од бес. Со кос замав ја завртев секирата околу себе кон нивните утроби да им ги закитам со црвени појаси од кои се параат конци.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Само белите усни малку набабреа задржувајќи долго душено кикотење. „Никола“ , викна и се наведна над белиот лик со танко црвено конче на обата краја на устата. „Никола, јас сум, Отец Симеон.“ Шверцерот и веселникот ли?
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Лепливите зборови како восочни конци му се плеткаа околу јазикот: „Ти... Нека мине возот... Брат си... Важи?...“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
„Операцијата ја водам јас, момче, а печалбата ја делиме рамно, под конец.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Го праша еден од работниците својот сосед, којшто се мачеше на слабата светилка на огнот, да вдене дебел конопен конец во тенка игла.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Сите планови што беше ги смислил последниве денови ќе паднат во вода само ако Арсо ги скине конците.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Труп сошиен со гнили конци и околу него кружат потковани скорни и проблеснуваат бајонети.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И го слушаа како помина крај сите нив и како се доближува до своето легло, потем веќе и како си ја зема својата вреќичка, како си ги става во неа токмакот, мистријата, пилата, висакот и неколкуте клобариња конец, а потоа и како си заминува со бавен, изморен чекор.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Многу се зарадува Зоки. Го наду балонот, му ја врза грлушката со конче и го пушти по собата.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Но глувчето си е глувче, ѓаволесто и вражесто: се растрча по клупата, го напна конецот и: фак! - рипна во градите на учителката.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Нѐ викна кај неа и зеде игла и конец.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
На другата страна беа изобесени селски гумени опинци, ремења за опашување, неколку каскети, крпени стари војнички чевли, шишиња за ламба, конци и друго.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
