колиба (ж.)
(Како да прави „метании“ — длабоки поклони при молитва, по колена влегува во колибата, која е ниска.)
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
На предниот дел колиба од пратови. Пред неа разгранет орев.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Тоа е Аврамовата колиба.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Црна, голема сенка го затвараше влезот на колибата.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Колибата остана пуста и заборавена.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
- Република! Слобода! в колиби, села огнена пушка збори! Чивлигот гори!!!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Митра, задоволна од ефектот што го направи нејзината новина, си продолжи кон нивната колиба и ја остави Доста да се мисли.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Митре ги слушна зборовите од „Бугаринот“, го слушна и гласот и за миг се пренесе три години назад и се најде на колибата во Сува Река.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Стале веќе си направи колипка и си ја зеде егуменската должност.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Наутро ни Наполинка, ни колиба. Лежат на камен искасапени и полека умираат. Напладне, еве ти еден овчар.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се исправи со здрвеното човечко тело преку рамо и, несигурно подавајќи ги нозете, појде кон далечните бачилски колиби.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се потпре со грб на сплетениот ѕид од колибата и погледна без разбирање.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Знаеше: пред да му се предаде на сонот, на сите искинати соништа, ги фрли еполетите далеку од колибата. Не ги заслужувам, мислеше.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ја оставија колибата и одеа еден крај друг.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Немојте овде да спиете, вели, има диви ѕверови. Повелете во мојата колиба.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Го наследија близнаците Крловац од некој свој роднина добротвор и наследија една колиба со многу ненужни предмети: дрвена вила, дрвена лажица, дрвен чанак, дрвен триножец, земјана стомна, земјено грне, стар календар со избледена слика на некаква кралица и сѐ така нешто бесцелно и без функција во еден живот на кој му припаѓаа - колекција на разнобојни срчи од прозорците на некоја градска црква, урната во војната, китка суви непознати треви, куп черги, војнички шлем, карбитена ламба.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Покажа со главата кон колибата, од каде што се слушаше ’ркањето на заспаните луѓе.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
А приказните на велгоштанецот секогаш ги носеа далеку од нивните колиби, каде што од лулка до гробот им црнеа деновите.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Долу, во дворот се собраа работниците и откако си ги прибраа алатите, тргнаа, по левиот брег на Вардар, кон колибите.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Тој се насмевна и рече да ме изнесат пред колибата. И ми ја покажа муграта.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
