клоца (несв.)
Едниот девер ги става пред неа новите чевли, таа ги клоца де онаму! — „Ај беља!“ — вели тој.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Еве го, еве го, ја бара мисирката, вика и клоца околу себе.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Вооружени со по еден голем стап ја држеа дисциплината кај бесните атови и бикови, кои често се клоцаа и бодеа меѓу себе.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Но, нека, сега би трчал со задоволство, би ги клоцал нивните черепи.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Па, бидејќи сите зборуваат за него, го фалат, ги опишуваат неговите збеснувања, го караат и го клоцаат, викаат по него, па само се слуша неговото име, славата на Фигаро секој ден расте.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Магарето пак трчаше, фрлаше чифте, клоцаше и сакаше како првиот јавач да го фрли, но нашиот „Марко Крале“ цврсто се држеше.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Магарето срика, се стрча по полјанката, почна да скока и да клоца и го фрли јавачот.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Ги пуштавме од раце само тогаш кога од јарешкиот вресок ќе ни оглувеа ушите или ќе нѐ заболеа нозете од клоцање.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Војничето се лутеше и,пцуејќи гласно и навредливо, ја клоцаше по мевот.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Клоцаме, клоцаме, додека нечија капа не се разлета во парчиња.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Овцата почна да клоца, да се отима, чувствувајќи дека ѝ се подметнува туѓо јагне, и избега на другиот крај од јаслите.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Отпрвин овцата одбиваше, клоцаше, бодеше, не сакајќи да го прифати туѓото јагне, но кога Бојан на ист начин како и со овцата пред тоа, ја стисна меѓу нозете и ја присили да го надои јагнето, овцата како да се прекрши.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
- Добро е, - рече, - добро се сврши, уф! - просто офна тој, па стана и почна да се валка низ тревата, да кубе папрат, да клоца со нозете, да се смее.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
— Аман ага, аман пашум, аман татче, — пиштеа обесените, клоцаа мавтаа со рацете на кои им беа слободни, псуеја најпосле: живи, мртви, вера закон но ниту молбите помогнаа, ниту псовките и заканувањата ги заплашија инквизиторите.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
За миг аскерите прснаа да бегаат надолу низ папратта, оставајќи го онбашијата, Трајка, Ташка и еден војник да клоцаат и да се валкаат во тињата под чешмичето, да стенкаат со забите, сега тие, како преѓеска Јован.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
15. КОЊОТ УШТЕ НЕ ГО ЈАВНАЛ, НОЗЕТЕ ГИ МАВА - рита, клоца, се рогоши, истрчува пред нас!
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
И така, перам: наведни се, исправи се. Јас чукам на каменот, а милото чука во мене. Клоца, ме жегнува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Па се дуеш, па се лутиш и сѐ ти е сиво, клоцаш маче, ти се чини тоа ти е криво.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Тие само клоцаат со нозете и викаат;„ура!“
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Вистина, го виде, прашувам, а срцето само ми клоца.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
