клин (м.)
Подавам рака кон пилата што виси на клин над повеќеглав кактус.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Го откачува од клин своето палто и седнува на тесниот кревет.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
„На каков клин?“ не сфати Мирон; и пак во своето тапо настојување, не сфати: „На врбов. Потопен во света водица и опеан со псалмите Давидови.“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Вџашено стоеја со виснати раменици и издолжени раце, несигурни, неми, со по еден остар клин во секој зглоб.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
А утре... „Има“, рече Отец Симеон. „Закачи ги ракавиците на врбов клин и жежи го секој ден грлото со алкохол.“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
На клинот каде што висеше ламбата, сега се занишка фенерот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Само се потисна во заветот зад еден извишен клин од каменот и веќе не му беше потребно ниедно друго движење.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Трајче ја зеде борината, мајка му го симна ситото од клинот, ги отвори ноќвите и почна да сее брашно.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Колибата ја сочинуваа две одделенија, надворешно, мошне пространо, со сосаци и амбари покрај ѕидот, во кои се сместуваа житото, компирите, кромидот, а по диреците на клинови висеа торби во кои можеше да се најде грав, просо, лук, брашно и други потреби.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Ја закачи на еден клин зад вратата и излезе пред колибата, провирајќи се меѓу стеблата на буките, како да се крие од некого.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
По дрвени клинови, по шајки исковани по штиците и диреците, висеа везеници црвен пипер, лук, кромид, врзопки од некакви суви, лековити треви од кои дедо му си вареше чаеви.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Со денови, со ноќи, откако извишија ѕидовите, Откако во правта околу нив, под нив Се препознаваше белиот малтер Измешан од сонце, од воздух, од дожд, Мајсторот дигаше, ги потпираше, ги врзуваше Греда по греда, штица по штица, Коваше брут до брут, клин до клин, Сѐ дури не се покажа костурот на покривот Сѐ дури не дојдоа сите да ја даруваат куќата, Сѐ дури не извиши таа повисоко од сите други куќи Од каде можеше убаво да се види месечината Како влегува низ отворениот прозорец И лази под постелата на заспаното детенце во старата куќарка.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Ни клинови да ги боцкаат во ципите, ни мешето да ги врти од глисти, од далак или од нешто. Немаа тегоби.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И ја наоѓа куќата Дамјан Страчков, и првин го пофаќа јаремот обесен на еден клин зад портата, а една граната - фиу - и право на него.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Мене некој клин ме удри под гуша. Ми го заглавува здивот, ми ја собува кожата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Јастребот беше поитар од нив, крчмарот, жолтата бавна фигура зад срно тезге, покорно го служеше и беше исплашен од неговиот клин со пламени ноздри.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Таа поседува извонредни особини на издржување на тежина со специфичното уредување на камењата во облик на клин.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Четвртиот ден ја отвори вратата од плевната и во неа влезе, во рацете со копач и лопата, со бургија, со кламфи и клинови, со колци и токмаци и тука чиниш во земја пропадна.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Тој слушна како неговото треперење вибрираше спроти ребрестиот метален покрив што беше закован над гредите и спроти ѕидовите, со своите разголени клинови слични на ребра.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Тој сфати дека гласовите доаѓаат одозгора во кулата и, погледнувајќи нагоре, над главата виде ногарки од дрвени клинови, греди, диреци и потпорници.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
