кити (несв.)
Не пристигна свршеникот си мртов да го кити со росен погребен букет, бидејки не тажат во Река момите, па нити го видел тој срам овој свет!
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Го китеше на Велигден со разни китки од предено; му сплете и убави шарени калци; му ја навеза ќурдијата; му ја чешлаше дури и косата претставувајќи си го секогаш своето братче Ѓелета.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Погледнете, деца, како тихо снежи, како сѐ се кити со кристални мрежи.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Можеби и вие, гледајќи го снегот како свечено ги кити гранките на дрвјата, сте ја шепотеле некогаш таа песничка.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Тетка Фора меѓувремено го стави меѓу нив софричето, истото она што им го ставаше уште кога како деца беа почнале да доаѓаат па почна да го кити.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
А тој се јавува бавно во ситни зрна на дивачка што ја китат нејзината пресушена снага.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Руса, пак, цела една седмина потоа, и дење и ноќе седеш тука, го китеше каменот со цвеќиња, палеше свеќи и го тажеше Јована.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Зеленикави карпи краставо ги кителе ридиштата со пештери и пештерчиња: судбината на скаменетоста ја решетеле џиновски црви што можеби живееле во минатото; тоа луѓето од селото чекор по чекор и со векови навлегувале во земјата, копале и со крвави раце делкале воденички камења.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Но игуменијата не била руменолика девојка да ѝ се радува и да се кити со кукурек и јаглики: доаѓа време кога јаболкниците ќе бидат нападнати од гасеници, а компирот од кртови и слепи кучиња.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Од голово мое теме безброј букви што ги китат тој ќе чита.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Камениот јаглен се продава на лице место од самата банкина под големиот брест во мигот со голи гранки кои или се бијат една со друга насскувани од ветрот, или се китат со бели кадели од снег.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Во блесокот на полната месечина По патот на вечната далечина Во сонот што со јаве се кити Восхит незнаен од неправда штити Сити се оние што не глодаат туѓо месо Од коска до коска Од рез до рез Питоми луѓе со смисла и без Во занес од воздух опиени Гласни воздишки и мирис на млека од гради излиени Вени од кои страста води од ек во ек Одек во векот разјарен крвожеден...
„Сите притоки се слеваат во моето корито“
од Марта Маркоска
(2009)
Ако терминот „пердуви“ го претворам во идиомот „се кити со пердув“ и го објаснам како фалбаџиство или купување по инерција, добивам „прекрасен“ резултат. Неточен.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Желките најверојатно со голема надеж ја чекаат пролетта за да се вратат во нашата рајска градина, продолжуваше мајка ми да ја кити својата ведра тема.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Какви зими, такви рими: жена ми и син ми во туѓина китат елов садник и кршат погача за бадник јас пак сам кмишам дома ко во мечкина утроба трома грицкам виртуелен сладник а татковината ни – гурбетчиски расадник.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Не, овој балкон на најдобрата цвеќарка ќе остане истиот да цвета, да пее од убост, да се кити, со прастари Македонски песни, приказни, преданија...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Не го измислив јас ова, туку во религијата која, според мене, највеќе ги почитува жените и секој маж има обврска да ја облекува и кити со злато секоја, бидејќи може да има повеќе, треба да ја опслужува неа и нејзиното тело додека не остари.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Се разбира, во нашево постмодерно општество, машките спортски ѕвезди можат да си негуваат нападен имиџ што го китат со секакви изведбени керефеки.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
