кафен (прид.)
Неговите прсти се забуцуваа во кафениот отвор и никако не можеа удобно да ја стиснат црната дршка на револверот.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Еден саат чука тик-так, тик-так, Собирајте од афион мак Зрнциња кафе и пламено кајче и правете хероин за идните во воздухот сили поколенија; не чекајте време нема. Нечии мили кафени труби О, мила врбо бесрамна Наравоучение ни цицка, ни гс ко штица си рамна, Ако сакате да живеете долго исти се сите стомаци и да бидете здрави кога се полни бидете работливи како мрави. Кон одот за господа и божјиот суд на бескрајната Ако сакате да бидете први (верници) меланхолија во долината не бидете победни и од црви. сивите пци. 54 Margina #1 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
За момент погледите им се сретнуваат. Таа има кафени очи.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Иако нигде не е запишано како сум облечен, знам дека го носам кафениот костум, оној што го сошив во Шнајдерската работилница во Гаково од оние три метра штоф што беа главна награда на новогодишната лотарија кога ја пречекувавме оваа 1951 година во културниот дом на селото.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Најверојатно ќе ја напуштев гимназијата ако се случеше вошката што ја фати Нанчо да се прошеташе по кафената боја на костумот и да ја посочеше некој со прст. За среќа, ја улови Нанчо. Сполај му барем за тоа.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Бурична и наиде на дел, во платно подврзан сиво-зеленикав тефтер, грбот и аглите подврзани со кафена имитација на кожа, извалкан од префаќање со нечисти раце и со наслов втиснат во корицата – Ledger (Главна книга), веројатно донесен од Америка, од татка му, некаде во дваесеттите години на минатиот век.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Но таа бргу го стресе стравот од себе, ја стутка салфетата обележана со кафени кругови и ја фрли во ѓубрето.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
И, еднаш, Мајка реши да си ја земе со себе кафената бунда.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Ане фати едно парче стиропор, веќе кафен и измачкан од долгото стоење во подрумот.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
На панталончињата имаше огромна кафена дамка.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Тоа беше еден зелен точак, со големо скинато кафено седиште.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Низ малите тркалезни дупчиња на кафената картонска кутија, што беше на масата, пилињата исплашено ѕиркаа однатре.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
„Не е,“ реков. „Крвта е црвена, ова е кафена боја.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Имаше и полни чинии со бадемов кафен ориз - пилав (еден од специјалитетите на Кети), мелено месо и ориз завиткани во листови од зелка, пржени домашни колбаси, многу зачинети, чорба, длабоки чинии со мешана зелена салата, потпечени пиперки со маслиново масло и разни други зачини, вклучувајќи ја и неизбежната туршија од пиперки, жолти и со форма на рокчиња, за кои Даниел ја предупреди Рози, ”Немој да си гризнала од оние. Ќе ти ја изгорат устата”.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
„Тогаш мора да капнала оваа крв многу одамна, за да стане кафена, па и кафената боја вака да избледи.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Светло кафени тенки чевли на средно – висока потпетица и мала чанта во истата боја.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Го стави кафениот шешир на главата и замина.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Беше свесна дека е убава, но сепак не беше задоволна од својот изглед: челото ѝ се чинеше премалечко, очите темно кафени, а не сини, линиите на телото ѝ се чинеа преизразени...се разбира претеруваше, тоа беа некои нејзини бубачки во главата, какви што си имаше секоја девојка на таа возраст.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Градот плаче, градот е мачен во градот е тежок и животот брачен градот знае да биде брутален во градот е борба за стан социјален Бизнис менаџерчиња, јапи со куферчиња со кафено на гаќи, јаки профитерчиња за пуста пара и дубара прават да можат и жените на берза ќе ги стават
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
А има и такви што ме гледаат во чудо и не сакаат да ме удостојат, а баш го правам домаќински - со кафен шеќер, со мед, кој како милува.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
