испере (св.)
Стариот крпач на чевли се затвори во своето одјаче та иако не говореше со мајка му на Димка ѝ дозволуваше понекогаш да му го измете гробот и да му ја испере едната кошула.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Оди, човеку! Каков коњ ми споменуваш? Ќерка ми уште не е за мажење. Ми треба таа и мене, да испере, да искрпи.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Беше чисто испрана и тоа тука можеше многу добро да се види.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И ни даде човекот, со снебивање ни даде. И зедовме, ги засукавме ракавите, му исправме и му ги спруживме алиштата да се сушат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ќе работиш, и ќе лусниш! Сака да се измете брлогот, да се испере, да се стори.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ама нема кој друг да ти испере, да ти спастри.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Не оставам и пелените да му ги исперат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Немал друга кошула и не ја испрал старата; младоста сама од себе зрачела чистота.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
- Ракијава ме загреа. Ќе побарам поток и ќе се измијам. А можам и кошулава да си ја исперам.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Овчар бил. Еден ден, кога му дошол редот, другарите ги скорнале овците, а тој останал на бачило да го премести трлото, да ги измие каците, да ги испере цедилата и да стори сѐ што требало за да можат вечерата, кога ќе ги измолзат овците, да го спастрат млекото.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Тогаш ќе му го исперев газот, па ќе го „опичев“. Беше тоа многу слатко. А и тој беше згодно момче.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Твојот мирис сѐ уште не беше испран од моите прсти.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Веќе не сум преокупиран со гладот или вошките, носам испрани и чисти алишта, повеќето сум во костумот што ми падна на лотарија во Гаково, косата измиена и со патец настрана, снагата капена во бањата кај градската болница, а не сум ни гладен, бонлук леб и мрсно, па кога се враќам од часови, сечам голема фелка леб, ја мачкам со сало и врз неа ставам леени колбаси, едно или две куси коматчиња.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Таа овците ги истрижи, најпрвин ја испра волната, па ни изнаплете чорапи, џемпери на сите во куќата, зашто сѐ што имавме беше дотраено.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Никого не видов испран и пресоблечен во ново.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Наша женска среќа: Да родиш, да нахраниш, да успиеш, да расповиеш, да повиеш, да испереш, да спростреш, да исушиш, да собереш, да испеглаш, и гледаш твоето време заминало, снагата ти клапнала, некаква тежина ќе ти легне врз очите, што се рекло, ќе се изгубиш во сонот а без да разликуваш сон ли беше или јаве тоа што помина.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Но, знам, кога сонцето на запад ќе сфали, треба дрва да се зберат и треба жената да ми ја испере кошулата, треба да се чисти пајажината што сѐ повеќе се фаќа во појатите на душата.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Меѓу себе зборуваа, па и се караа, за националните и за либералните, како секогаш, па дури и за водата се замераа, кој што повадил и колку потрошил, дали се искапил или испрал, дека волојте пијат повеќе од козите, или овците повеќе од кокошките, но сето тоа си остануваше нивно и меѓу нив.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Попушти конецот по рабовите и таа не се обиде да ги презашие, туку ги испра, ги исуши и свиткувајќи ги во неколку дипли, ги стави најдолу во големиот сандук.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Извесно време молчеше. Ќе земам топла вода, велам јас, и ќе исперам.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
