исклешти (св.)
Се сретнавме под прозорецот на Ана - тој со дигнати раменици како да ќе полета, самоуверен и исклештен, јас подведнат, намуртен, лут.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Се исклешти и ме тресна со шака по рамо.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ги склопи очите. Воздивна. Ги исклешти забите. Попука во шавовите.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Се исклешти: „Запалив, и не само тоа. Убив. Еден од нив, црн, со очила.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Крчмарот се повлекуваше и тој уште повеќе се исклешти. „Чекај... Каде? Сакам да платам.“
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Беше тромав и не се надраснуваше за да се исклешти кон тоа клештење.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Крвта повеќе мие од водата, се исклешти, глув за истрелите.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Или додека ме прогонат (замисли - не како злосторник или никаквец туку како луд!) да ги исклештам своите крмначки заби и да се удавам в ракија?
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Добро беше што го праша дали некаде се должи себе си со таа вар и со таа работна рака и со сите тие килими, на што тој ти се исклешти: „Знаеш, претседателска куќа, може да дојде секој, и...“
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Таа на прозорецот – тој врз завесата, таа на плафонот – тој врз креденецот, таа на креветот, а тој... под креветот, потоа таа кај вратата, а тој над масата и ги исклештил забите!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Повисокиот тревар му рекол дека ќе му се покори, бездруго ќе му се покори на ножот; лицето уште повеќе му заприлегало на мудар лисец што се готви да се исклешти за своја сметка.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
- Не сум питач, со закана стушено се исклештил Онисифор Мечкојад; забите не му се гледале од густата четина.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Се исклештил пцуејќи или повикувајќи го Пророкот како сведок на една споулавена но достојна храброст на вистински борец.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Докторот се исклешти и го потчукна по раката: „Мене, синко, раката ми прилега сосема нормална. Си имал единствено треска.“
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Префрлувајќи ја водата од тушот во славината, ја измива спермата капната над коленото. – Ќе сочекаме – се исклештува жената и мажот, на малечката ѝ се примочка.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Еве, само ова му го пренесов, а потоа, за да обезбедам отстапница, се исклештив сосема непотребно додека објаснував дека сум имал впечаток оти зборовите на Ристе декоратерот ми се потсмеваа.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
„Чудно ми чудо”, се исклешти Тодора, „и кравана имаше теле, па што, да не се знае кој е волот?
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Понекоја бугарско-кинеска јакна, со неиндентификувачко чудовиште или исклештен змеј со премногу канџи и премалку заби, хибридно се вкрстуваше со модерно палто на млада госпоѓица која сѐ уште нема, или има освоено многу одважен маж.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
