измие (св.)
Брго-брго мајката го клала ѓумчето со ракија до огнот да се стопли, а Неда го донесла големиот стол, та го клала да седи Силјана; му ги собула опинците и му ги измила нозете и го променила со велигденската руба.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Но Русија неколку пати официјално си ги изми рацете пред крвопроливањето.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Со други зборови, таа си ги изми рацете за сите несреќи од едно востание во Македонија.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Зела леген да го измие... Ете, зошто се жени човек, за такви редови!
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
МАРА: Кате, дај го ваму леѓенот и ѓумот, потури му на Пандета да си ги измие рацете.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Оти жетварките сега ќе стигнат, отидоа да си ги остават срповите и да се измијат...
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Кате, донеси го леѓенот и ѓумчето со вода да се измиеме, дан дојдат некој вака да нѐ најдат.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
АНТИЦА: Ако си од благо, благо да ти дам (кинисува и со себе си): Ааа... ќе се рече стројница си дојдена, Е не ќе те измие.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Еден од таквите дни беше и Велјата сабота, во која Доста и Бојана навалија котол да приперат, да се измијат, да се дотераат за утре, за Велигден.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Ами снага? — Исправена како пушка, гради истурени напред, стегната половина, долги нозе, обли раце, чисти нокти, измиена, исчистана, како за пред човека, што би рекле мариовци.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Тргнала коси на страна, измила лице, удрила скопци — решмиња, павти — сивџири, а на нозете ластикини чевли.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Го изми до светнување, го наполни со вода и испи едно шише, уште едно, уште едно, испи четири шишиња, пет – и најпосле дотера до десет.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Вилиците на кловнот се вкочануваат. Сака да каже нешто, со водопад од зборови да ја измие страшната клевета, да докаже дека не е така.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Други пак луѓе, сосема спротивни на првите: добро угоени, избричени или со убаво потстрижени бради, измиени, богато облечени; со широки чоени или кадифени потури, со свилени појаси, со срмени елеци и севозможни златни и сребрени накити, со пиштоли за појасите, гордо се шетаа низ пазариштето броејќи ги по стоти или илјадити пат килибаровите броеници со меките и чисти прсти.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Без да влегува во колибата, ја остави торбата со алатите крај огинот и тргна кон реката да се измие.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Се изми, ја исчешла густата, млада коса и без здив ја изпразни чашата со млеко.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Вчера, вчера, кога врната крв не ги изми црните гревови, тој твој долг и распашан појас во кој заденуваш кама на бесна смеа, бесен вепру.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Цепенко се будеше. Откако му ја измија и преврзаа раната на главата, тој почувствува голема леснотија.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Затрепери пред него нежна и млечна белина и му ја изми душата па се разведри и почувствува дека подочниците му спласнуваат.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
МЛАДИЧОТ: Јас сум готов. Само да се измијам.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
