зее (несв.)
Зошто пак таа да зее празна?
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Сигурно и тој му зее во устата на деда си.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
За сето време зад него зееше онаа провалија, под неговите петици тлото се одронуваше, а тој сепак достоја.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
„Ја гледаш ли дупкана што зее во карпата?“ – ме праша. – „Ја гледам“, -реков.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Го зема ластикот и со остатокот од хартиените топчиња го гаѓа својот пријател сликар, на што овој панично се буди и шокирано зее на насмеаниот и разигран Фјодор.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Децата се растрчаа и набргу имаше сѐ што требаше за една леса врз која го наместија дедо Костадин и врз рамењата на Танаско, на Друже Србине и на некои други, му ги прошетаа очите по бистрото и сино небо од станицата сѐ до куќата на која не требаше да ѝ се отвораат вратите и прозорците оти уште од кога замина бабата Петра тие зееја со пустошот во себе.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Тогаш кога, додека Летка лежеше на каучот, со грбот свртена кон телевизорот во кој од спротивната страна зееше Едо, побара од него да се расоблече за да го гледала.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Ако забележеше некој момчак работник или подостарен маж како зее во големата цицка на мајка му, за миг ја оставаше големата брадавица и грмнуваше неговиот глас како на возрасен Пуљ си п'тот, пичка ти мајчина, оти!... и пак ја лапнуваше брадавицата и не ја оставаше додека не го исмукаше целото млеко од боската. Понекогаш поминуваше и на другата.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Под ниско обесените гранки, свртен на запад – зее мрачен отвор и самиот изглед на влезот буди морници.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Сега зее со празната голема влезна врата и со испокршените стакла на прозорците.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Секаде празнотија и пустелија зееше.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
