згрми (св.)
Чудовиштето крена две пипалки, ги спружи накај нив и ... – Кои сте вие?... – згрме глас.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
- Ех, - чинеше Бошко, но тогаш Луман му згрме: - Верувај, оти ќе се каеш!
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Пак згрмеа комитските пушки... Горе се крена чад.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Дваесет огнени пушки згрмеа, дваесет жешки оловни зрна се забија во крв и месо.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Но токму кога требаше да се врзе синџирот на преслопта; згрмеа пушките од Ивановиќ и Цилета од „Касматоа Тумба“, која по неговото предвидување остана надвор од обрачот.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
„Која вистина?“ „Таа дека тој е донесен овде...“ „Не е точно!” згрми Профим и удри на масата.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
- Е, тоа што заклучила дека си паметен и воспитан, згрешила, - згрме Мечка со гласот што му мутира заради пубертетот.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Разбравте!!! - згрме со толку силен глас, што ми се причини дека ќе ги исплаши не само Јово, Јовка, и ќерка им Сандра, комшиите од катот над нас, туку и Велика, Никола и нивните деца Влатко и Елена, кои живеат во мансардата.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Бидејќи брзината на светлоста е поголема од брзината на звукот, најпрво ќе светне, па дури по некое време ќе згрми.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Кога ќе згрми далеку, лесно се забележува дека звукот патува.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
- Е, сега претеравте – згрме страшно со тој нејзин глас од кој, кога е навистина многу лута, коските ми се стресуваат.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Однадвор згрмеа петарди и истрели.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Да згрми разумот во светот в прав нек падне сиот свет!
(На Матеј) Зошто не пееш?
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Тогаш згрмел плач народен небото го процепил! ***
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
А потоа сите гласови одново згрмеа – плач и кикот, крикови и ревења, клокотење и фијукање, молби и тажачки, благодарности и проколнувања.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Тоа августовско утро во Прага на балконот во зградата отспротива видов угул гола жена како до бесвест танцуваше врз остатоците од ѕвездениот дожд надевајќи се бездруго дека кога и да е ќе згрми и дека ќе зграпчи барем една светкавица.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Ама тој час - не би час! - згрмеа коњски копита и сред село пред црквичето дојава чета царски војници.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
