затапи (св.)
Тогај кога зборува за својата Македонија, Никола Кирков го соопштува настанот низ една суптилна критичка нота а со цел да не затапи рефлексот и општествениот коректив онде каде што се покажува како неопходно одмавнувањето на грешката, каде што се покажува како неопходно отколонувањето на причините кои можат да доведат до мултиплицирање на проблемот.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Колку и да е интересно разгледувањето на овој музеј, полн со разни гробови на француски великани, потоа со сето она што останало од историјата, неусетно ве зафаќа замор кој затапува.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
А кога солзите и плачот ќе им ја затапат болката, редат тие во темнината, изустуваат само понекој збор, санким се наоѓаат на разбуд...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Затапевме - што беше и целта на сите наши власти.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
По тоа Вадим потполно се смурти; лекарите му припишаа шизофренија; но тој одеднаш едноставно затапе за математика; тоа го беше притиснало како вошка; дури почна да плаче, се сеќаваше на своите „халуцинации“, се обидуваше да предложи нешто корисно, но испаѓаше немоќен, како некакво учениче.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Остана таму, го заборавија човекот кога ги разотворија вагоните, како да ги збриша некоја разулавена ветрушка и ги настега во нив, замижувајќи им ги очите, затапувајќи им ги главите и така, возот свирна, исписка, како со човечки глас да се огласи и веќе никој не можеше да го запре.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Не можев да сфатам во што сум живеел, во каков кафез; не можев да сфатам дека таа лажна граница на космосот што ја поставаат системот, политиката, општеството, сведувајќи го целиот раскошен космос на три зони: секс, политика и економија, може до толку да ги затапи сетилата на човекот, та овој да престане да го гледа невидливото: подвигот, она зад онаа страна на нештата.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Чпртото носе кое благоста на детското лице ја правеше уште подетска, го затапуваше впечатокот од силните веѓи и густите трепки, кои од горниот дел на лицето веќе војуваа со оној што го гледаа.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Единствено тоа му дамареше и бараше пат до свеста: зашто самиот ритам е помоќен од неа и ја затапува.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Меланхолично се движеше низ куќи. Работата ѝ беше еден вид лек, ѝ ја затапуваше болката во срцето и ѝ ја ублажуваше осаменоста што се надвиснуваше насекаде.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
