залула св.

залула (св.)

На рацете нема да залулам внуче, а ете, каде ме остави, каде?!
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Ако ли глава наведеш, чедо, пред турци јадачи, камен да синко залулам сега в твојава колевка.
„Робии“ од Венко Марковски (1942)
Имам незадржлива желба да ја фатам и да ја залулам во мрежата на тромавиот пајак.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Најсетне - силен писок на сирената го залула бродот крај нив и им ги раскина срцата...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Андон се залула, удри со трескот во ќепенците од еден дуќан и одвај се задржа на нозе...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Хистерично пеење и редење го залула каушот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Околу него ќе се зберат луѓето да видат како телото ќе се залула на јажето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Однекаде засвире и хармоника. За миг се залула ситно, китно оро.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Палаво и китно орото се залула... Трајче, понесен од партизаните и орото, чекореше напред и играше.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
А баба ми ме викаше и Прле на баба, затоа што газето не ми држеше и затоа што истиот ден кога јас сум се родил, во ливадата, тетеравејќи се на слабникавите нозе, се залула и по неколку минути потрча младото прле - магаренцето.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)