залуден (прид.)
Не сакаше да се предаде, не сакаше да падне, па му беше потребен уште цел час измачување и напрегање за да совлада уште триесетина метри низ снегот и да се увери дека сите напори му се залудни.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Затоа ами зошчо, Јас не мисле, право да ти кажам, да се враќам, ама кога виду шо се бара од еден работник пред лицето на нашата раја, Митра ми се виде ситна и залудна работа, та киниса со тие другари за поголеми работи.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ти ни го одредуваш патот на зрачните надевања дека е побогат и еден убав потез со раката насочена во вистинско место од сета залудна тревога што дните ни ги исполнува.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Во него се мешаат несекливоста на копнежот и залудноста на штирата пролет.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Но добро е, човек зад себе да остави аманет дека неговиот пат не бил залуден.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Тие грчовни изблици на најеминентните писатели биле секогаш, едновремено, и плодни и залудни.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Разочарувањето поради залудната и сѐ поскапа војна против дрогата поттикна голем број на угледни, конзервативни личности да се заложат за легализација.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Правев гаргара со новитетите, општев со залудноста.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Фетусот е гладен. Залудни сигнали; вселена во мевот.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Минско поле да се направи од моите залудни ерекции.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Тоа би бил залуден труд.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Да си го устроите духот со суштината и елементите на пропаста е уште една залудност, во која неизоставно се губи етичката дистанца и си ја прикачувате јамката на деструктивноста.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Истоштениот човек се тетерави за да работи таму каде што секоја работа е залудна, а навалата на просечност сѐ опфаќа...
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Таа христијанска и модерна идеја е една залудна и надуена мисла.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Сеприсутна граница: додека насекаде му се кезам на животот во очи(залуден, незалуден, без разлика), во моите соништа постојано ме гони смртта, мојата или на некој близок.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Зарем веќе! Седеше тивко како глувче, во залудна надеж дека кој и да е на вратата ќе си замине по првиот обид.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Дури и оние кои си седеа во стоплените соби истрчаа за да го видат чудото на таа весела смеа од залудените жени што ја беше преплавила улицата ...
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Најпосле, на некој начин, трудот не беше залуден.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Залудноста на овој долг марш низ снегот, студенилото на зимата околу него, безнадежноста на оружјето со кое беше натоварен и, на крај, самотијата среде шумата – сите овие чувства како сега одеднаш да му отворија некаква дупка во душата.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Немаше друго освен да се издржи уште малку, кога се издржал толкав залуден пат.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
