заклокоти (св.)
Сѐ заклокоти и се измеша во една црна и јаросна маса.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Отец Симеон не можеше да се насмее, весело да заклокоти од грло - сувата кожа на усните безмилосно пукаше од жештина. „Ќе успеете“ ,им рече не гледајќи во нив. „Ќе се обидете ли?„
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Фронтот се сторил зовриена аранија, котел заклокотен, пекол невиден и нечуен.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
