заклетва (ж.)
Вполноќи некаде, легнати на брегот, ја бакнуваат својата света почва во која ништо не догорува и слушаат како шкрипи на ветрот некоја подотворена врата, И замирисува некој исушен цвет во заклетвите.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Каде ти е заклетвата, Леме, младинскиот морал, човечкиот дух?
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Меѓутоа, нашите момчиња одбиваа да го прават тоа, одбиваа да земат заклетва и да отидат да се борат на страна на некого кој ја имаше завојувано нивната татковина.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Седнав на масата над оној бел лист хартија што ме обврзуваше, што не смеев да го напуштам и да ја прекршам мојата нема заклетва на верност, и бавно и болно зедов да го пишувам пак она што веќе го спомнав, а кое божем секако треба да биде запишано: “Утрото станав и побрзав кон бунарот за сега денски, спокојно, на болскотот од сонцето, да видам како се мрешка водата и како мојот лик се топи во тие нежни бранчиња.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Им се дозволувало и ним да влезат во редовите на Организацијата откако претходно ќе дадат заклетва, но никој од нив не сакал да положи заклетва.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Служителот дал набрзина заклетва и потоа отворил повеќе плочи на празни гробови и ги скрил пушките и барутот.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Или, протоколот налагаше обратно, прво заклетва па шамија, не думам, времиња се сторија.
„Филтер Југославија“
од Константин Петровски
(2008)
Немаше церемонии, предавања, свечани заклетви.
„Филтер Југославија“
од Константин Петровски
(2008)
Откако ќе добиевте црвена шамија (како што се викаше и една детска емисија на тогашното Радио Скопје), следуваше полагање на пионерска заклетва.
„Филтер Југославија“
од Константин Петровски
(2008)
Ете, толку ѝ кажал на својата невеста за да не ја прекрши заклетвата.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Весникот „Елефтеротипија“, на 7 јули 1959 година вака напиша: „Во селото Каридја,16 во околијата Птолемаида, во дворот на основното училиште се собраа сите жители од селото и откако се одржа свечената богослужба, тие дадоа заклетва дека во иднина нема да зборуваат на словенски дијалект и тоа во секое место и во секое време.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Наредниот ден „То Вима” напиша: „Не може да не се забележи тоа што се случи во едно кајљарско село, кога во училишниот двор се собра месното население и даде заклетва да не зборува на славомакедонскиот дијалект.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Селаните, повторувајќи ја збор по збор заклетвата што ја читаше блажениот митрополит, во крајно трогателна атмосфера, се заколнаа, секој дигајќи ја својата десна рака.”
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Заклетвата се полага усно со изговарање на овие зборови: „Се заколнувам во честа дека за сето што ме прашуваше судот ја зборував вистината и дека ништо што знаев за оваа работа не премолчив“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
Никому нема да му ја продаваме, никого нема да го одбиеме и за никој нема да се двоумиме да ја пружиме – правдата и правичноста. (Заклетва за должноста судија) Луцидната и прониклива римска идеја-водилка за примарното значење на тужбата како средство со кое се стигнува до целта, спомената во воведот на книгава, ќе ја споменеме и на крајов – бидејќи таа, за среќа, повторно воскресна во правните научни кругови кон крајот на XIX век, под влијание на англо- саксонската и американската правна традиција, во правецот на познатите т.н. правни реалисти.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
Судот може да одлучи сведокот да положи заклетва на исказот што го дал.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
Им служи подеднакво и на разумот и на чувствата, то ест претставува и соопштување и дијалог, разговор со самиот со себе, молитва, наредба и заклетва“.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Се присети на заклетвата што самата си ја даде дека тој никогаш не ќе смее да ѝ се доближи, а не да влезе во нејзините мисли.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Први стихови на грчки јазик, прво писмо и реченици прости, крај старец учен, со завет даден под заклетва срочен: „Григоре мора да учиш!“.
„Портокалова“
од Оливера Доцевска
(2013)
Па нели во таа вистинска заклетва и самиот се увери додека гледаше во нејзините зелени очи.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
