задушлив (прид.)
Од секој негов замав, прачката пиштеше низ топлиот, канцелариски задушлив воздух и тапо удираше по моите дланки.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Арсо малаксано се опушташе на леглото, а му се чинеше дека тоне во задушлива празнина и врз лицето му се дипли сребреникава пајажина која му пречи да дише...
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Најпрво под нас блесна силен пламен, а потоа одекна грмеж, остар и задушлив, па почна да одзива и да се пренесува од планина до планина...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Му го слушнавме гласот плачлив и задушлив.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Ја издува пареата пискаво и шумно и го стести просторот со задушлив чад на недогорен јаглен.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Внатре ме пресретна задушливост и миризма од никотин.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Чадот што сѐ уште кружеше низ лабораторијата мирисаше непријатно, задушливо...
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Кога во одајата им стана задушливо, ги зедоа чашите, авланката со вино што им ја донесе игуменот и излегоа надвор да пијат.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Му го слушавме гласот плачлив и задушлив.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Испушти жален и задушлив глас, а потоа онеме.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Изутрината ме разбуди задушливо плачење: офкаа и дедо ми и мајка ми и сите што леткаа низ куќата.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Пациентот го однесоа во некоја задушлива соба.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Се сеќаваше на собата во која живееја, темна задушлива просторија, чија една половина ја исполнуваше еден кревет со бела прекривка.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Му се стори како повторно да го вдишува топлиот, задушлив мирис од визбената кујна, помешан мирис на бубалки, нечисти алишта и одвратен евтин, но сепак заводлив парфем, затоа што ниту една жена во Партијата никогаш не употребуваше парфем, ниту пак можеше да се замисли да употребува.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Многу бргу, во собата станува задушливо.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Од тврдината чадеше само некоја гнилеж, некоја задушлива смрдеа што ја сеќаваа и околните села.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Ги качија, значи, на железничката станица во задушливото купе од трета класа, да не свртуваат премногу внимание врз себе, и ги испратија кај вујко им со двајца непознати трговци, негови пријатели и со по десет златници што Моше дома им ги заши во поставите на нивните нови палтенца, грижно кроејќи го да не се познава и зацврстувајќи го со посилен штеп поработ што прецизно го испланира.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Јас и ти бевме во ресторан на вечера со пријателите, беше задушливо зошто сите пушевме и пиевме алкохол.
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
Фили Мајлд влезе во германската пивница, каде што во задушливиот полумрак брмчеа дебели муви.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Седеа пред телевизорот во задушливата трпезарија и пушеа.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
