завиди (св.)
Ами лели им завидоа орлите, оти јадат штрковите скакулци, и од збор на збор се капаштисаа да се бијат едни други.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
МИТРЕ: (бришејќи си ги очите). Ашколсум бре, синко, ако биде вака како што велиш, сево село ќе ни завидува. (Го чука по рамото).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Можеше сѐ и правеше сѐ што ќе посакаше. Му завидував.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Искрено: на Пенча и јас му завидував и никако не можев да разберам од каде доаѓа тоа пријателство.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ѕвездата му се гаснеше. Ми личеше на скршена порцеланска фигура на оној Пенчо, што го познавав, му завидував и се одушевував од него, пукна пред мене и ја откри својата празнотија.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Шо виделе, орјатките, кај мене та шо завиделе?
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Уште од своите четиринаесет – петнаесет години заоде овчар на глава и тоа молзничар. Му завидуваа селаните на Трајко Сирмев со добро и умно дете.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
- Што е убаво-о! - му се радуваше Милка и пак си замислуваше како сите ќе ѝ завидуваат на убавото маче.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Жените ѝ завидуваа на Бојана и си зборуваа помеѓу себе колку ли е среќна Бојана.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Пуста стројничка! Со злато ќе ја облечат сега Попставревци... - ѝ завидуваа во Охрид на Мискарица. ...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Змејко помисли дека на таа чиста собичка би можела да му завиди и жена му Мара.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Сѐ до оној ден, веднаш спроти почетокот на Војната, кога Језекил судбината му завиде и на тоа, што му го имаше делено толку скржаво, и посегна со својата неумолива рака и тоа да му го земе.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Никогаш не можел да има таков однос кон работите, ниеднаш не ги посакал за себе, пред да помисли дека за секоја од нив треба и самиот да остави нешто; мислеше на убавината на едно такво имање, кога ќе можеш она да го покажеш со отворено лице пред сите, и на нечистотијата на едно онакво имање, а знаеше дека тоа го имаат во себе и повеќемината од нивната група; беа малцина оние што му завидуваа и што му се дивеа на оној.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Ѝ завидувам на сестра ми: за неа секогаш има по некое компирче или јајце.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Имаше дворец на кој му завидуваа и кралевите.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Таа е дете. Затоа знае да гледа поинаку. Ѝ завидувам.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Го гледаше и му завидуваше: - Блазе си ти тебе, низ зелени треви и убави цвеќиња патот те води, а златното сонце те грее.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Селанките ѝ завидуваа на Митра, селаните се поприсетија каде е работата, та излезе по некој збор кај пазарџиите, ама „кој чука туѓа 'рж?“
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
23. АКО ИМАШ ЌЕ ТИ ЗАВИДАТ, АКО НЕМАШ ЌЕ ТЕ КУДАТ - и обуен и бос, значи, ќе нагазнеш врз шилести клинци, биди ваков или онаков сеедно ќе си под тој удар - сѐ на страната обесчестена во тој морален лринцип...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Навистина, можев да им завидувам на сите други деца во класот и знаев дека веќе никогаш нема да ја имам нивната безгрижна смеа и веселост.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
