желудник (м.)
така после и Бугарите нѐ држеа понастрана, првин ни дадоа да подработуваме околу казаните нивни, околу јадењата и Стеван Докуз стана поразговорлив, почна и тој да арчи зборови: ами судбина, Мирче, ќе ми рече, така ни било пишано, а јас ќе му одговорам: да му се мочам во писалката на тој што напиша така и Стеван ќе ја сврти главата и ќе земе да трупи дрва и да дроби компири и ќе џвака нешто-што било, - ќе прежива со устата, оти тој кога сака и колку сака може да огладне, колку што сака не може само да се најаде, гладта, ко кучка му стои на желудникот, во дупнато решето водата николку не стои,
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ми ги знаат возбудите и заблудите, Болките во желудникот, реата, Ми ги знаат потресите и вознесите, Ми го знаат огнот и пареата Дреата со која ги нагазив, Мојот здив, кога во нив се преселив, Се вгездив и задомив.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Ни се превртува желудникот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Може да се прејадени, си мислам, и не им меле добро желудникот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се грчам во нејзиното ждрело, се префрлам во желудникот, се мелам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Попот бездруго брзал да го најде утрешниот младоженец и да му каже со насилена насмевка дека ангелите од Откровението на светецот Јован Богослов не бранат маж без жена и жена без маж да се земат, секако во љубомората повикувајќи ги во себе русоглавите небески жители да дојдат и да го престорат среќникот во жабок под кожув; желудникот го болел од пакост.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
XVI Ручокот на Комисијата беше приреден на островцето обградено од бистрата изворска вода под жалните врби што своите гранки како зелени чипки ги спуштаа до земја; водата околу нив се прелеваше во зелени и светли тонови, по неа лебедите оставаа меки трагови доаѓајќи сосем блиску до огништето каде што се печеше прасето; калуѓерите се сменуваа вртејќи го раженот и плакнејќи ги лицата со студената вода; миризбата од вцрвенетото прасе што капеше на жарта, се ширеше наоколу дразнејќи им го желудникот на полковниците, игуменот, отец Иларион и отец Серафим кои седеа крај масата и пиеја; отец Серафим пак им наточи од најубавото вино, и додека чекаа да се испече прасето, им раскажуваше дека во турско време имало многу лозја во манастирот, а и во селата, зашто луѓето, за да се ослободат од големите даноци што власта им ги наметнувала за житните насади, тие нивјето ги засадувале само со лозја, зашто Турците не земале данок за лозјата, не собирале грозје, зашто не пиеле вино.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
8. Романтичноста изумира во празниот желудник.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Се напинам, се напинам со сета сила, но енергијата ми останува некаде во мене, некаде во стомакот, некаде во некој празен простор во желудникот, таа тамо лебди како пердушка и нема во себе никаква тежина со која ќе налегне за да потисне нагоре енергија која ќе ми го поткрене јазикот.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Не можев да определам дали е тревопасец или месождер, ми се чинеше дека во својата огромна алчост би изел и најгласен отпадок, само да џвака, голта и си го полни желудникот.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Ѓубрето му го лижеше желудникот.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
На секој приговор, има одговор: “Па, тоа е само претстава”, а вам желудникот сеедно ви се грчи и одвај се воздржувате да не го прекинете гледањето.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Она за што размислуваме како за највнатрешни простори и места на телото - вагината, желудникот, цревата - всушност се џебови на кон навнатре свитканиот надворешен свет. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 10
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Така во просветителството прв пат со помош на методична обдукција добиваме достапност до информацијата, а таа постапка се продолжува и степенува сѐ до денес, кога обдукциската информација станува и естетска, кога внатрешноста на желудникот може да функционира како естетска слика затоа што рефлектира некоја друга физикалност, некоја друга реалност, други линии и црти, а исто така пружа и специфична естетска угода што најлесно можеме да ја наречеме угода на интеракција, односно задоволство поради тоа што сме присутни на далечина.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Правосмукалка Смотан влекач со глава на кобра и со апетит на питон, ги меле остатоците од нашето распаѓање со желудник на морско куче.
„Три напред три назад“
од Јовица Ивановски
(2004)
Освен, се разбира, и лековите, аналгините, диуретиците, витамините и седативите, кои сам си ги препишуваше и ги голташе со грстови, за главата, за срцето, за џигерот, за желудникот, за нервите, со што ќе најдеше во чашата - од вода до вино преку ракија - борејќи се против несоница, депресија и безволие, воопшто од безизлез.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Дури заборавив на месото во желудникот и меѓу забите.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Дино отиде да гледа телевизија и ме викна и мене да седам со него, но многу ми се лошеше од месото што почна да ми се превртува во желудникот.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Дишеше длабоко и бурно и така го смири неволниот нагон што неконтролирано, до болка му го стегаше желудникот, но не и чувството на потполна излажаност, не и впечатокот дека заедно со трите транспорти и неговиот живот е заминат во некоја непозната и дефинитивно изгубена насока.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
По кафето устата се плакне со вода и се голта за да не остане меѓу забите и да легне добро во желудникот.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
