дотука (прил.)
Од дотука реченото е јасно оти борбата помеѓу Бугарија и Србија за влијание во Македонија како резултат го даде развивањето на свеста дека судбините на Македонија треба да се во рацете на Македонците.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Од дотука реченото се гледа: прво, оти ако по нашите сегашни етнографски сфаќања на Балканскиот Полуостров, особено на централниот и југоисточниот негов дел, т.е. во денешна Србија, Бугарија, Тракија и Македонија имало и има само две словенски етнографски единици – српски и бугарски народ, тогаш тоа уште не значи дека нема, немало и не може да има друга словенска единица, а напротив, дека нејзиното постоење е во пределите на возможното и на реалноста; второ, дека во Македонија нема две јужнословенски народности – српска и бугарска, а напротив дека во неа има само една народност со свои особини, коишто или претставуваат нешто оригинално што се нема ни кај Србите ни кај Бугарите, како што е, да речеме, со многу особини на македонските наречја, или нешто што се има и кај Бугарите и кај Србите или коешто се има само кај Македонците по краиштата на нивната татковина и кај Србите, или пак по нив и кај Бугарите, и дека од тие особини на Македонците, како дел од словенската група народи, најмногубројни, најраспространети, заеднички за сите Македонци, значи и најважни се тие особини со кои Македонците се одличуваат од другите словенски народи: по нив Македонците фактички составуваат одделна и самобитна словенска народност, иако за неа денеска не се зборува во науката и во секојдневниот разговор; трето, дека причината за тоа игнорирање и затемнување на постоењето на македонската народност се крие во постоењето на името „Бугари” во Македонија во етнографско значење и во експлоатирањето со него од страна на Бугарите.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
КОТЕ: Со толку ништо не е. Колкави снегови сме газеле, (покажува на појасот) дотука!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Неговата работа дотука беше и тој ја сврши според заповедта од султанот.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
- Не можам. Дотука е. Глувците ги изгризале последните страници.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Толку години живејте на мојот земја, вака ли бре џанум, дотука ли донесовте работата?
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— Не бери гајле, море, лели си стигнал дотука. Не плаши се.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Го почести Толета со една ракија и го задржа вечерта на конак дома. Зати, Толе дотука беше и кинисат.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Каде е човекот? Напред! До каде напред, ако не дотука.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И рече уште дека, ако дојдат во Телок, не е чудно да се спуштат дотука и да се обидат да нѐ фатат.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Веровит е патот, што го изоди дотука и за вероотстапник него не го бива.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Ергените, од секое домаќинство по еден, токму оној што се замомчил и требаше да се покаже, или оној што требаше да избере и да биде избран од некоја од момите, за наесен кога ќе започнеше мрсот, да се ќердосаат, дотука вода во калта, искусните домаќинки, за радост на бабите и децата, поседнати наоколу, ги виткаа црепните, сосетките одговараа: - Не ми се криви нозете, не ми е земја грутлива, туку ми лудо намигна, туку ми умот поштукна, зато ми се црепни - црепутки. - Ихии!...
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
А мене ме фаќа неспокојство, дотука бидува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
За дотука бил човекот, немал повеќе денови и тоа ти е...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Под пустата рамнина, на која сега се дупчеше кртечината на гробиштата, се простираше како под колено зелениот аеродром - тој мек појас, од кој, наполно неверојатно, доаѓаше дотука острата бучава на авионите пред одлетување.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Нему не му треба ни Пелагија за да го донесе дотука!
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Се распрашуваше за старецот Костадин дали има сили да издржи, велеше Уште малку, додека да се присоберат вагони по земјава и додека да се донесат дотука!
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Не сум верувала дека дотука не држиш цврсто до сопствените одлуки.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Две ноќи патував дотука залепен до прозорското окно на авионот и никаде во височините не видов ѕвезди.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Пишувам дотука, немам желба да продолжам да се сеќавам што си мислев.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
