димен (прид.)
Ниту димните замаглавања со ди-дити емулзијата не можеа да ги ослободат луѓето од оваа напаст.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
1. Скриен во сонет како во сонот, Римуван, а неразбран, На пусија дочекан, гонет Од стин и троглави змии, Занесен, во сонот изгубен, сет Изѕемнет, поцрнет од рими, Од своите луди посестрими И од аждери- ѕверки, душодерки; Сонет, недосонет, буден Слуден и студен од мори, Сосема сам, над димни гори, Фатен во тешко оро Со студот и со зборот, Од темни ноќи, до бели зори.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Се спуштиле од своите небесни канцеларии-организери на земја и испуштаат во воздухот мали димни крукчиња хаос.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Полните димови што излегуваа од нејзината уста создаваа димна завеса зад која се криеше нејзиниот аветски лик.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Ама, пак е грав! Па, нека е и со димено месо!
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
