грош (м.)
Виде ли? Така пари се печалат! Овде два, онде три, ваму десет, таму педесет гроша - ете ти сермија!
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Велам, и му дојде време на печалба да оди, да остави некој грош на страна.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Тој, прикрепникот мој, едвај вадеше по некој грош леб да донесе, та за в'на и козина ниет не стори да купи Токо . ,. дај ми ношчо Илково ако миа за потплетување: некој калци, некој чорапи или некоа аба.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Вака, кога Петко ќе стане поп, тој ќе си служи на „неговиот света Илија“ за здравје, за душата од татка му, од деда му Петка, од мајка му Трна, која одамна беше појдена кај мажа си и умрените дечиња, и така ќе ги користи и овие дваесет гроша што му ги плаќаше на поп Спира за секоја служба.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Тој непара го бакареше ни Велигден, ни Ѓурѓовден, не гледаше да извади некој грош, оти требаше, ете, и да „везе“, и да „плете" и да „ткае".
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Овој му се израдува што му донесе и овој пазар борина да спечали од неа неколку гроша и веднаш го покани в дуќан: му нарача пак шербет и почна со мајтапите.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Триста и седумдесет гроша, што пари се, но ако се претворат во аспри ќе излезе баснословна сума од 44.000 аспри, сметајќи во еден грош четириесет пари, а секоја пара по три аспри, за која сума ќе треба да продадат 44 најдобри волови, та остави што секаков вол и не се продава по сто аспри.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Имено, повеќето од нив беа Мариовци од селото П’чишта кои оваа година ја откупија планината од Селим-бег од Солун за триста и седумдесет гроша – дваесет квадратни километра борова, букова и дабова гора со не помалку рудини и пасишта, за да не им клава бегот сточари Власи и Мијаци, а нивната стока да умира за вода, паша и од жештина долу крај селото.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Не, рече бришејќи ги солзите. Не, тој нема да види од ова богатство ни грош.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Немој и да жалиш пари и да го цепиш грошот...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Така почнува со кафе. По некој ден еве ти пратеник од каушбашијата, заем му бара дваесет гроша.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И така стори синот. И во месецот ми праќа шест гроша.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Се погодуваат - Едип праќа одвреме навреме по неколку грошови дома. Човек на човека поможува.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Нека бидат живи, јас и од планина ќе ги помагам тристапати поарно, отколку овдека да робувам сто години аргатин на Велиовци за сто гроша.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
15. АРЕН МУ Е ЗБОРОТ, НО ТИКВЕН МУ Е ГРОШОТ - зборот тој не го рече, а грошови ко дожд врнат, па затоа и поизмеша што е добро, а што лошо и што беше лага бела, а што е, пак, вистина црна...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
— Осумдесет и седум гроша. — Јас би ти дал и сто и осумдесет и седум да се откупиш, ама тоа не е спасение од ниј.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
На разделба Трајко му рече на Толевци: — Ете, отсега да знајте, кај ќе одите, ќе и барате нашите работници од Организацијата и тие ќе ви даваат јадење и меќан без да плаќате ни грош.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Што велат: некогаш е за грош леков, може да е до тебе, ама кога не го знаеш!...
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ги знаеш какви се за десет гроша човек отепуваат.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Затоа сега, дека ми должите, ти нема да ги добиеш ни твоите десте грошеви ни облогот.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
