грозен (прид.)
А грешните ќе да останат на земља, темни, гнасни, и грозни, и страшнии, и тешки како олово.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
А потем падна и се урна снагата му цела врз оној грозен, крвав куп.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Не се спротивстави коскената и јака маса на секот, што во овој миг до мишката, делејќи меса, сосем лесно стаса, и Махмуд пушти грозен крик.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
И сепак, ајде, к’истраеш во век, ќе бидеш пазач на ден и ноќ, стра и трепет ќе сееш со ред, заклучен вулкан со грозна моќ. ***
„Песни“
од Коле Неделковски
(1941)
Ѕидовиге на занданите темни грозни прикаски шепотат со страв.
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
Улицата опусте. Само понекогаш липаше со грозни тонови виолината на писарот.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Грозни соништа. До ден. До една бездна.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Сега сите му се смееле и го викале: „Малото маченце со грозното изгорено опавченце“.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Впрочем, не се тркаламе само ние во овие грозни црнила што зјапнале пред нас наместо иднина. Сиот свет.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Да... И наеднаш грозен тресок го и заглушува.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Но сега, во мирната улица, тивко совладувана од квечерината, во немото присуство на човекот што ја носи неблагодарната должност на царски војник, ќе стане необично, лудечко и грозно.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Светлоста, распрснувајќи го мракот, ги разголуваше расфрлените и полегнати без ред ребра, рбети и грозно исклештени черепи.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Грозно закрцкаа буките во коријата отспротива.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Само на една грозна чапја не ѝ ја сврте шијата како на другите, туку ја пушти назад ставајќи ѝ прстен на ногата на кој напиша: „Почитувани цареви и кралеви, не пуштајте ги овие птици ваму каде што не им е местото, зашто ќе ја доживеат судбината како што ја доживееја вашите војски...“
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Скоро во истиот момент кога се најдов од другата страна на улицата зградата како да беше од картон, со грозен тресок се урна.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
- Нѐ прегрна и двете притискајќи нѐ, како да не си веруваше на очите, откако ја видел грозната слика на урнатината во која се беше претворила нашата зграда.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Љубовна луња на усните на млекарката што пее квечерина и Одот нејзин што отвора тајни врати низ кои се гледаат Белата грива на детството Грозно ронење на твоите години и ѕвездите што ќе трепкаат врз тебе.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Селаните ги симнаа белите шамии од главите Добитокот грозно рика запретан во пепелта на летото И гласот му се престорува во ракопис на дожд.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
И макар што ништо од сѐ што се раскажува за него не излегува надвор од природниот начин на живеење на птиците грабливки, сѐ е претерано зголемено, грозно и злокобно.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Во нив обично се случуваат грозни убиства.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
