голтка (ж.)
Другиот ја зеде својата чаша и со една голтка ја испразни.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се исправи во креветот и со подадена рака го побара во мракот шишето. Кратка голтка, грч.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Сужните ги втераа во еден од авурите и ги затворија заедно со дванаесетте коњи; им дадоа пак по парче леб и по некоја голтка вода и им ги заклучија рацете, врзувајќи ги крајните синџири за по еден од диреците на јаслите.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Го дигна бокалот и ја зафрли главата чудејќи се на своите гласни голтки. Водата беше млака.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Кога ќе види дека тапата не се вади, удира со грлото од шишето од масата, го крши, тура и со долги голтки, жедно пие.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
- Не, не можам... Тој ја исплука втората голтка врз градите на Глигора. Немој така, мили. - Остави ме.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Денко го крена грнчето, отпи две-три голтки, па го тргна од уста, држејќи го така минутка-две, треперејќи со очите, шмркајќи со носот, трудејќи се на сите начини да му ги одреди својствата на тој пијалак.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Дедо Иван и Бојан го гледаа и секоја голтка што тонеше во неговото грло беше искра радост во нивните очи.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Со малку сиренце, она убавото, жежено што се вика, и што се прави со усвитени камења што се ставаат во овчо млеко, и со понекоја голтка водичка од стомнето, ги изедоа печените компири, убави, вкусни какви ни на царска трпеза не можат да се најдат.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Сркаше бавно, со големи голтки, лижејќи го од време на време прстот натопен во чиничето со сол.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Ги разликувам најмалите нијанси во секоја голтка вино, во секој загриз на плодот.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Главата се откриваше од затегнатата, свежо избричена брада – тука, на просторот меѓу белата крагна и цврстата брада запрев – во адамовото јаболко, што најпрвин се искачи под голтката, а потоа повторно го чув гласот, мојот глас: - Дојдовте?
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Седи во топло без мантија -голтка по голтка лута ракиичка и мезе од недосторени краставици - оној Марко Проказник е мрднат, во некое утро ќе го најдат пци во валуга.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
И со една голтка ја испразнува чашката божем сака да кажеш ете ова се парите, си ги имал, сега ти го заматуваат умот.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
И додека на масичево пред мене истинува чајот (треската во крвта не ќе ја совладам со неколку топли голтки), седам во неудобен хотелски кревет и пишувам на коленици.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Ја испил последната голтка од својата буклија (знаеле дека купил за стара кошула ракија од Лесново) и го побарал со едното око влакнестото лице на дивиот Онисифор Мечкојад.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Потоа дојдете во манастирскиов двор да испиеме братски по голтка ракиичка.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Пред тоа испив голтка вино од жудливо грозје што го раѓа од песок Македониичкава, ме натера домаќинот да го сторам тоа, го опијанив срцето и појдов во длабочините на животот да ги поздравам оние што не се веќе мртви и да им раскажам како почна највозбудливиот ден на овој свет: ја видов 'рженокоса, пораснав, треската што ме мачеше изгоре од огнот на крвта премногу зовриена за да не знае што се случува во шеснаесеттата година.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Отец Серафим првин виното го гледа по боја: ја држи озвесно време чашата пред очите, потоа го помирисува виното, па го вкусува држејќи ја голтката и шетајќи ја низ устата, потоа ќе ја голтне, ќе постои малку како да фаќа некакви тајни сигнали и пораки од него, проверува каков траг му остава во грлото - и ќе каже какво е: одлично, ногу добро, средно, 'рѓосано, лошо; и како секој доктор, веднаш кажува одошто е такво и што треба да се стори, како да се лечи за да оздрави, да се спаси, или да се подобри.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Му ја туривам в уста последната голтка што ја чувам во чутурката...
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
