војник (м.)
Натаму - в поле битолско чемрее врба проклета - под врбата незнаен гроб, в гроб лежи војник непознат.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Настапвај и ти Армијо наша, - војници и тенкисти, со плутој, трактори врвете и вие, - врвете трактористи!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
А желката Поповиќ влегуваше бурно како војник во училницата, киваше и бараше во хор да ги повторуваме последните зборови на убиениот крал: - Чувајте ми ја Југославија!
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Зошто? та напролет ќе одам војник...
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Пенчо подмижувајќи гледаше пред себе и газеше со полни стапалки. Како параден војник.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Заѕидано дрво во ѕидот сугурци — завиткана коса — локни на српски тагар — сад за брашно како ситото и решетото што е само неиздупчен таим — следување, оброк на војниците такам — 1) руба, 2) спрема за куќата, за добитокот итн. такцир — несреќа татки — понатака тезгере — направа за фрлање ѓубрето од дома тек лав — пререкување теклив — забелешка. Не ти фаќам теклив — не ти правам забелешка текна — се сетив тешка (жена) — бремена тизап — киселина за вапцување тисов — столче од тисово дрво.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Тоа офицерите личат некако на грчките, но војниците — вистивски Тиквешани со селски шалварчиња и со некакви особени капи, што ги викаа „шајкарчиња".
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— „Ќе удра секако на некоа трага, било некој селанец ќе затече в село, или од некој заробен војник ќе чуа нешчо".
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Роден бил некаде Битолското, од татко Турчин и мајка рисјанка што ја грабнал насила некаде Мариовското кога бил таму во потера како турски војник.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Војник, капетан? Не, само хирург, а сонот го одрекува јавето.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Во тоа време, козјачките селани, иако единствени против окупаторот, се двоумеа, не можеа да погодат: на чија страна да бидат - со голобрадите партизани или со кралските војници на Михаиловиќ, кои во името господово и кралско, со секое минување низ Пелинце оставаа зад себе пустош.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Кога беше со војниците не му се разговараше, сега, без ниеден сопатник, сакаше да се разспие пред некого, да се откопча како школка и да го покаже својот мрак.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Пушката на брестот уште чадеше на бинтарскиот занес на војниците испари.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Закачил царско лавче на шубарата. Царот го фали, војниците од мед и ореви ги почестува.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Во еден град на Германија се случи автомобилска несреќа: добро зачуван мерцедес остави зад себе на крстопатот прегазен американски војник.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Пред портата борбата не траеше малку. Аскерот се собра десет на еден бунтовник, та макар со скапи жртви, за неполни дваесет триесет минути веќе секој бунтовник имаше врз себе десет и петнаесет војници.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Војникот веднаш се сврте кон бабата и божем сострадателно ѝ одговори: – Што сакаме? Ништо!
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
И дури стариот да се заврти и да ѝ даде ишарет да не кажува, оваа наеднаш се испушти и му рече на војникот: – Море, пусто да остане и чешмичето, ами ако е за него, елате по мене, јас ќе ви го кажам, не дека е далеку!!! – и тргна напред преку дворот.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Во ситните очи ќе им се наѕира радост што живееле двапати повеќе од еден црн војник на небесниот полк.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Еден месец по свадбата Никола замина војник: ја остави млада и убава.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
