висина (ж.)
Како риба во глобина. Како орелъ во вишина Како овца съ рȣдо ѧгне, Како лоза съ бело грозье.
„Мисли за болгарскїй-отъ ѧзикъ“
од Партениј Зографски
(1858)
Само во висината, во сончевината две бели птици се капат.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
И заборав утре кога ќе ме скрие и сто сонца светнат над нас во висината – во моите очи еден зрак ќе бие, една жива струја и дах на вистината.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
- Пријателе, вели келнерот гледајќи од висина. - Вие им пречите на гостите.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ја извлече десната рака од џеб и без колебање нанишани, не нанишани, го дигна револверот во висина на нивните невидливи усти кои што рекоа халт.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
„Но ако не ќе сака ниеден арабаџија да го купи?“ Тој, од својата висина, беше милозлив и мудар и ја сокриваше пред нив сувата горчина:
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Ја дигаше главата и од висина го шеташе погледот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Му допушташе на пламенчето да се распалува до една висина до која тој ќе посакаше да го распали.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Беше неговиот лов и Змејко сега можеше да ги напушти карпите и да го очекува каде ќе застане во спуштањето од оние негови висини.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тоа траеше неколку минути и „смртоносната тројка“ се крена во небесната висина и неоштетена се изгуби некаде во ширниот небесен простор.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Сигурно растат само во ваква дивина и на ваква висина.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Најпосле го пробија, откорнаа еден камен-два, а потоа полесно почнаа да ја прошируваат дупката и да навлегуваат внатре; кога го пресекоа ѕидот на онаа висина на која удираа, тој се урна, а со него и оној дел од покривот што лежеше на него, откинувајќи се исто онака како што Бандо го виде во сонот; и сега, гледајќи го повторно тоа паѓање, не знаеше дали е ова на јаве или повторно сонува.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Во сонот што те води по меки врвици по остри гребени во кои те чекаат час плавни починки час модри висини.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Излегоа сосема други димензии, според едни имаше една висина, според други - друга, некои трети пак го кажуваа тоа во сонот што мереле; беше неверојатно, ужасно, сѐ се претумба.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Сепак, секој сам најубаво си знаеше колку изнесува висината на ѕидот.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
По, сепак, Атанас, тих и срамежлив, го изучи занаетот, израсна во вистински далјан.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Мазен е како јајце и е со облик на јајце, кое, во висина, досегнува 60-70 сантиметри а во должина метар до метар и дваесет.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Ако нема господ, си мислам, тогаш значи не може ништо да се измине и дека нема крај ни висината ни вистината.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
„Слегувај од висините и цврсто зачекори, братче.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Додека останатите мислители и поети ги величаа мистериозните длабочини на германската душа и настапуваа како рушители на универзалното, тој се осмели да изјави: „Сеопштата трпеливост најсигурно ќе биде достигната доколку го оставиме намира сето она што ја создава особеноста на различните човечки единки и различните народи, сè останувајќи убедени дека дистинктивната црта на сето она вистински вредно се содржи во неговата припадност на целото човештво”.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
