вила (ж.)
Ко некогаш не е во моето село, - снопје да се чукат со лескови вили, - растат нови луѓе, иде нова смена, - ко в приказна чудна селото се мени!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
А за срп, решето, вила, мотика дикел ич да не ѝ речиш.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Го наследија близнаците Крловац од некој свој роднина добротвор и наследија една колиба со многу ненужни предмети: дрвена вила, дрвена лажица, дрвен чанак, дрвен триножец, земјана стомна, земјено грне, стар календар со избледена слика на некаква кралица и сѐ така нешто бесцелно и без функција во еден живот на кој му припаѓаа - колекција на разнобојни срчи од прозорците на некоја градска црква, урната во војната, китка суви непознати треви, куп черги, војнички шлем, карбитена ламба.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
- Кај ви се рацете? Земете ги пушките, секирите, вилите и удрете на тираните! - заврши Гоце Делчев.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
И му се чинеше дека тука, во нивната плевна, е затворен еден мал дел од летото кој ќе трае сè до новото лето, до последната јаболка, до последната вила сено.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Додека тие една преку друга, туркајќи се по тесната патека, се спуштија кон потокот, Бојан се качи во плевната и нафрла пет-шест вили сено. Таму, покрај ѕидот имаше ниски јасли.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Не размислувајќи многу, се качи на таванот, превртуваше штици, стари косила, вили, распаднати самари, лопати, искршени грнци. Ја бараше скриената пушка.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Тие го видоа караулот, а и тој ги виде и ги дочека да му се приближат: — Вила, другар, вила! — викна од десетина дваесет метра Тоше, што караулот го умири и одговори: — „Вамо", другар „вамо", ајде, побргу влегувај во растот да не се парталиш на пресопта.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
И наместо кривото рало, српот, косата и вилата, Толе го фати арамискиот занает.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Скрез офна така силно, што Цанул се исплаши, ја фрли вилата и избега; Цанулица замалена од страв, стрчна кон Скрез, му ја извади забуцаната вила и му ја изврза раната со шамија за да му ја запре крвта што бликаше на сите страни; го одврза коњот, му помогна да се качи и тргнаа в град на болница.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Се собра сето село со секири и вили да го расчеречи, но Делин викаше кон луѓето и не ги оставаше да се доближат до него. Постави и стражар да го чува.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Нови јата риби надоаѓаа и пласкаа во плитката вода крај брегот, прпелкаа како фатени во мрежа: се пикааа во трските, во шеварот, во водните растенија и испуштаа чудни шумови и клобурци над водата; шумеше водата како подземни извори да се креваат; пиштеа галебите и сите езерски птици кружејќи и налетувајќи на рибите; трчаа луѓето, довлечкуваа кошници, сепетки, кошови, вреќи, и ги полнеа со риби; довлечкуваа и магариња, коњи, ги товареа со риби, се грабаа меѓу себе, се караа, се пикаа во езерото, заграбуваа поголеми и попресни риби; ги соблекуваа кошулите, панталоните и со нив фаќаа за да не им се лизгаат рибите од раце; се крвавеа во прстите од нивните перки, од нивните крлушки, удираа по нив со ости, со вили, со виљушки врзани на стап за да ги скротат и да не им бегаат од раце; се мешаше водата со крвта од рибите и од рацете на луѓето.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Меѓу знаците на нашето враќање, Со вили како со огнени крстови Стојат мажите и жените го воспејуваат својот иден плод.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Камбана што ѕвони во коските на селаните и в земи што шетаат со вили како огнени крстови кренати над небесата пеејќи: три Марии нагоре три меча – надолу...
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Неколу километри долгиот брег, сиот беше исполнет со хотели, вили, кафеани, со огромна песоклива плажа, низ која се преливаше жолто-златната боја на ситниот песок, кој огромните морски бранови го здробиле во прав.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
И ние, со вилите в раце, истрчуваме од вравовите, од гумната, како што трчаше Давиде Недолетниот кога ќе му избегаше подалеку умот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ќе ја надене ко со вила, ко со вилушка, велеше, ќе ѝ го преврти чкембето, ќе ѝ ги смеша цревата, ќе ја истрбуши.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Се колнам, видов како душмански го погледна во тој миг, да можеше со вилата ќе го избодеше.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Сепак вујко ми Иле, добриот вујко Иле, кога тргнав, на разделба, кога му подадов рака за да се поздравиме, се колнам, ја остави вилата, го вадеше гнојот од шталата, си ги позабриша рацете од колената и пазувите, ме прегрна толку силно што чинев сите коски ќе ми испукаат.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Порано, се откри, нашата „Светлост“ била „Вила МИР“, специјално за душевници. Еден од нив беше и ѕвонарот, другарот Анески.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
