ветре (ср.)
Развевај, ветре, в небото горе, развевај знамиња бескрај, празнувај празник, Родино мила, на трудот празник - Први мај!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Развевај, ветре, в небото горе, развевај знамиња бескрај, празнувај празник, Родино моја, народен празник - Први мај!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Веднати, тие се губеа во високо нараснатото жито и само одвреме-навреме по некој ќе се исправеше колку да излезе од заветот, каде што беше пеколно горешто, и да го фати малаксаното ветре.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Со темницата дојде сонливо ветре и го збриша сладникавиот мирис на тагата.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Се згрчи ветрето крај барата и умре полека со непозната смрт.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Оставија само расфрлани книги по подот, оставија неколку откорнати штици, под кои не пронајдоа ништо, ја оставија вратата отворена; вратата чкрташе како ѓаволот сето време потоа, а онаа стара жена, стопанката на куќата, што живееше во собата веднаш спроти онаа отворената, неколку дена немаше смелост ни да ја затвори и по цели денови одеше изврзана со крпа преку ушите за да не ја слуша како чкрта и при најлесно ветре.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тие увца исто онака ѝ се помрднуваа, како кога дува тивко ветре низ тревата.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Настапуваше есен и ноемвриското ветре откај Пелистер дуваше. Времето стануваше студено...
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Заедно со неа се разбрани и студено, морничаво ветре; морничаво како што се морничави и снагата, и мислата и душата при секое вакво исчекување, при секое судбоносно и важно решавање.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Димче се налути: „Ветре, врати ми ја капата!“ - помисли, но капата не му се врати.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Во секојдневните претпладневни звуци што го огласуваат животот во планината: црцорот на штурците и скакулците, брмчењето на пчелите и мувите, повременото шепотење на кориите низ кои мрзеливо се провлекуваше утринското свежо ветре, ѕвонежот на невидливите стада, - Бојан насети и брчење на автомобил.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Лежеа секој со свои мисли и свои чувства, со полни гради под кристално чистото небо, милувани од тоа речиси несетно ветре.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Само да е убаво времето, па да се искачиме на Гола Глава, па овците да пасат околу нас, да треперат ѕвончињата, а небото да биде сино и мило, само некое орле да се гледа во височините, па да седиме и јас да ти ги покажувам далечните планини, Пирин се гледа оттука, и Рила се гледа на север, Беласица можеш да ја видиш, и сѐ се гледа, и од некаде ветре долетува и носи миризби од некоја далечна гора, од некој нестопен снег, па ти е мило, па ти се сака да ги рашириш рацете и да леташ...
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Босфорскиот проток, и од европската и од азиската страна, сиот е претворен во ривиера и место каде што живеат позамошните, зашто овде, на благите падинки кои се слуштаат до црноморските води, секогаш е свежо и дува ветре, што ги ублажува пеколните жештини.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
- Добровечер - ветре вее и свежина сегде сее.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
И се кине фитиљот. Ја угаснува некое залидано ветре, ја брише некоја ветроштина. А може свирката од Јошета.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Се разбира, сигурно тоа, - ќе речеше благо, навивачки другарот Трифун Трифуноски, - се гледа, пред очи е работата, ама сепак вие, мило мое, изберете една дарба, најблиска до вашата душа, таа што како пролетно поточе ви жубори во жиличките, во цветните, мали жилички, таа што како благо ветре ви вее пред вашите убави, сјајни очички, и ајдете запрете го Трифун Трифуноски, тој сосема се забораваше, се гледаше: него исто така треска го тресеше, како тој да полагаше.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Проведен сум, значи воздух сум, Ветре небесно, ветре невидливо, Тело без тело, движење непредвидливо Нешто летливо, диво, недопирливо, Може сум облак проѕирен, недопирен, Може секавица со него покриена, Може светлина уште неоткриена?
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Ќе дувне ли ветре што ќе нѐ крене Над езерата, над горите, над реките, Над чардаците, над облаците?
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
2. Точка збор, вулкан, булка - Во сонот и сонувањето, Во радоста и тагувањето, Јатка во матката, лулка Од небесно ветре лулеана, Песна уште незапеана, Дом и пристан, монистра Од ѓерданот, бемка на вратот.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
