брадавица (ж.)
Си ги гризат јазиците, палците, брадавиците. Се молзат, се цицаат, се глодаат...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
На градите ѝ се запокажале две недополнети брадавици, небаре оревчиња загаснати уште на заврзување.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ми набрекнаа градите, вели, ми се направија брадавиците...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Го прашувам шанкерот зошто има голема брадавица на левата веѓа.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Забележа мали брадавици на неговите гради. Дали и татко ѝ ги има?
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Додека нежно ја ослободуваше од фустанот и маките на девственоста, лижејќи ѝ ги брадавиците и нарекувајќи ја своја овчичка, неговите кучиња го стигнаа пленот.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Неговата книга со брадавици на насловната беше неочекувано анти-задоволство.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Експлозијата го распарчува детето во мисла а тоа во неа, закачено за модра брадавица.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Тоа е старица со црвено лице и со две месести брадавици: на слепоочницата и кај носот.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Со него заедно плачеше и мајка му и не знаеше што да му направи; му даваше насила да цица, но тој ја отфрлаше брадавицата од устата, ја стегаше устата кога му даваа со сила лајче со чај од тревки; му врзуваа амајлии против урок, нагаза, нави, шенци, клиње, не знаејќи од што му иде лошината; му облекуваа кошулче од немо дете, му ставаа камче во лелејката од пресушена река или поток за да му пресуши плачот; го шетаа од раце на раце тропајќи во тенеќе или бутин за да го ошеметат, но ништо не помагаше.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
ТЛ: Една од прекрасните работи во Неуроромансер е тоа прекрасно другарство меѓу Моли и Кејс. Тој ѝ пее додека таа си ги трие брадавиците а таа му зборува и му раскажува.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Најмала брадавица овде ќе ја наруши хармонијата и ќе му даде на градоначалникот дрзок изглед.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Да не биде дебел и скржав, да нема огромен раст, но и не премал, да ја сочува пропорционалноста во сите делови на телото и да има чисто, од ништо ненагрдено лице, ниту со брадавици, ниту со (Боже чувај!) штетни приштеви.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Дури и кога не ја спомнувавме, таа беше присутна со своето давеничко тело - толку дебелкасто во споредба со твоето - и нејзините тажни гради со збрчканите брадавици и скиселено млеко - толку отпуштени во споредба со твоите кои сѐ уште распупуваа - со нејзиниот надуен стомак и срамна грмушка безбојна во блесокот на електричната светлина, со нејзината замрсена, глибава коса и надуреното, спокојно лице - толку безживотно во споредба со твоето - и бледата кожа, бела како молња, како блиц, белина што не може да се постигне на дневна светлина - колку почнав да го мразам тоа бледило, толку студено покрај цветот на твојата кожа.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Останав со Луција; таа ме бакнуваше страсно во устата, како да сакаше нешто да ми надомести; мене ми се гадеше и ми се блуеше; ми зборуваше дека тоа со народниот дух е сериозно, и дека сум требал да признам, но не сѐ и не одеднаш; дека сум требал да признам нежно, а не со гордост; не ја слушав, оти свеста ми беше на работ; ја прашав дали забележува дека боите воопшто не се обоени, и дека мирисите воопшто не се миризливи; попусто се обидував да го насетам мирисот на цимет во нејзината коса, оти веќе го немаше; бев сосема прилепен до нејзините гради, и ги чувствував на моите, но тие беа како брадавици на некаква мермерна Венера; всушност, чувствував дека светот е страшно изморен, и дека сите тие бои, мириси и допири се веќе стари, дека им треба обнова.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Брадавиците на нејзините малечки гради се покажаа под маицата.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Ако забележеше некој момчак работник или подостарен маж како зее во големата цицка на мајка му, за миг ја оставаше големата брадавица и грмнуваше неговиот глас како на возрасен Пуљ си п'тот, пичка ти мајчина, оти!... и пак ја лапнуваше брадавицата и не ја оставаше додека не го исмукаше целото млеко од боската. Понекогаш поминуваше и на другата.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Со неговите заби на нејзината брадавица и топлите усни околу неа, брадата и мустаќите што ја грепкаа по дојката која одеднаш ѝ се чинеше набрекната во неговата дланка, таа се заниша наназад, но тој ја задржа со другата рака.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Тој двапати го заврте клучот зад себе во темната соба, а таа ги фрли кошулата и градникот на подот, минувајќи со раката преку влажната брадавица.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Во центарот на виличестото лице имаше еден мал глужд, сосема мала брадавица, со две дупчиња на неа, кои длабоко и напорно дишеа за да го напумпаат кислородот потребен за да преживее организмот што беше обвиен со сало.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
