бостан (м.)
Нека ни е добра мисла и нека ни се живи дечињата да си а собереме седбичката, благотичката, ете бостанец, царевчичка, градинки, лозјенца, едвај ако можеме тиа работи да и потиснеме и еве ти го, Митровден дошол.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Андон ја побарал за снаа Савка на Благоја, божем му е нужна за бостанското плашило.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ги виде една старичка од својот прозорец и се прекрсти - безработниците одеа да крадат бостан!
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
- Сега го обра бостанот зелен! - потфрли некој.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
- „Го обрав бостанот! Да ги видев порано, ќе се скриев негде крај патот во трњето.“
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Двајца војници влегле во еден бостан и кинат лубеници, вели, кинат и ги удираат од земја.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Оние излезените во полето по работа, се сретнуваа на кладенците, на поилата за добитокот, каде што намерно одеа да киснат `рженица за јажици, на бунарите во бавчите, во колибите по бостаните и итро избегнувајќи да се определат за едната или за другата страна си докажуваа едни на други дека кога-тогаш меѓу скараните ќе дојде до отворено крвопролевање, а оние, што беа останати во селото, редовниците, старите и болните, за неа дознаа од децата.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Притоа, болежлив и сѐ уште до крај нездушен со луѓето, постојано се мавташе низ бостаните, низ житјата и покрај лозјата.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Нагаѓам потамина. „Децата се бостан“, велеше мајка, „дури да се свртиш пораснале.“
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Андон ја побарал за снаа Савка на Благоја, божем му е нужна за бостанско плашило.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Небаре пчелар, небаре плашило во бостан.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Нѐ гледаше, нѐ гледаше, ја заврте главата едно време и туку рече: - Го обравме бостанот.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Јаков Иконописец, сега со мудречка неизвесност на лицето, жолтеникав и мал, премал и за бостанско плашило, ги подал рацете кон петте сонливи старци што се доближиле со израмнет чекор. - Одбранете ме, стриковци.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Сонцето во полето на памукот го обра бостанот.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Не се исплашила, само им рекла: Добар ден, повелете на бостан!, а тие – Не сме дојдени за бостан, туку за тебе.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Инаку, во селото Сопот се раѓаше многу жито, афион, памук, лозје, бостан.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
„Ако треба“, всушност баш вака ми рече: „Ако треба ќе посадам бостан со дињи и со лубеници. И пченка ќе посеам.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Баба Ристосија остана сама во Горно Село. Од неколку стотини селани, остана сама за да ги варди душите на мртвите од сколовранците и гавраните начичкани по плотовите на селските гробишта, за да има од што да се плашат плашилата по бостаните, распарталени од ветриштата и дождовите.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Снагата што пукаше од здравје и енергија почна да му омлитавува, да ослабува, да се суши и да се смалува, така што износените костуми му се мавтаа како околу сарак за бостанско плашило.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
„Од мојот бостан, вели, иако знам како дише секоја лубеница, се случува да скинам и понекоја зелена“. И ете, како Кусакатскиот и сите ние.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
