библиотека (ж.)
Утрината ја најдов во библиотеката. Ја читаше „Без догма“ од Генрих Сјенкјевич.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Подоцна бил библиотекар при Градската библиотека во Скопје.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Потоа пак почна да трча речиси избезумено од расто што му ги раскинуваше градите: ја дофати високата библиотека, со прстот ја допре рамката од сликата, само малку се поткрена и можеше слободно да гледа низ прозорецот, а кваките на сите врати ги отвори лесно... лесно, како да е тато!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Не помалку изненадување претставува големата изложба на книги, организирана во една огромна изложбена зграда, на пет ката, каде што на штандовите имаше прикажано над две-три стотини илјади разни книги, книжевен фонд каков што би посакала ода има секоја позначајна библиотека во светот.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Имаше во нашето селско училиште некаква библиотека, па кога учителот ја забележа мојата страст за читање, почна да ми дава книги. Читав, голтав!
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Се печатат, ама голем дел од нив лежат неотворени по складовите на издавачките куќи, по рафтовите на библиотеките. Ги јадат правот и влагата.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Хористите, со и без маски, грабаат од кошарата и танцувајќи по ритамот на блузот, со уживање ги гризат јаболките. таа во кадата или чинот на капењето како ритуална вертикала мојата пријателка ужива во решавањето еротски криенки низ антиката гилгамеш и енгиду ахилеј и патрокло како топли браќа незаситноста на хачепсут само (за) доволноста на хиполит ноншалантно како дома си влегува во неизмерната живост на паганските олимпи го бакнува кастор во левиот полукс во десниот образ со сибила ги претресува најновите пикантерии мислев се работи за умешност научена од библиотеката од таткото универзитетски професор по математика дека едно попладне не видов како се капе како си игра со сапунот по кожата силно возбудувачки сепак наивно така црномурестата египетска божица си играла во нил со младунчето хипопотам миноската голограда девојка со острите рогови на бикот дијана со шумските извори сосема лесно можев да ја префрлам во персеполис атена картагена нинива меѓу бадемовото млеко гулабовите очи јасминовиот цвет сокот од лилјан босонога ќе стапне меѓу нив во насмевката нитрага од исклештениот грч на дојденката најскриените катчиња на висечките градини се отвораат пред неа мокра сфинга сред куќните змии ограбувачите на пирамиди светите писма лавиринтите сиот си се вжештил ми вели не е тоа секс одговарам тоа е мит и влегувам во кадата есента веќе ги пожолти градските улици или фотоапаратот како детектив
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Библиотеката беше сѐ уште во него.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Си ги зедов книгите и излегов во паркчето пред библиотеката, покрај Вардар.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Празнава полица беше библиотека.
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
Во 1802 година доживеал голем пожар кој ги уништил манастирските конаци, манастирската библиотека со драгоцени книги, просториите за препишувачка и печатарска дејност.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Несомнената драматика на свршетокот: шиштењето на воздухот од хармониумот што ја проследува туберкулозната песна на Ѓорѓи, и стакленото око на неговата верна, несакана сопруга, што реско се тркала на подот, барокно ја украсувам со паралела од книгата прочитана попладнево: - Во сценска смисла, чувствувам дека тоа беше постепена смрт од највисок ред, како самоубиството на Потоцки, кој, самиот излеа куршум од златната дршка на шеќерникот, подарокот од мајка му за полнолетството, го благослови во домашната капеличка и осамувајќи се во библиотеката, со него си го разнесе мозокот. – Ужасно.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Книгите се влечкаат по подот, чинијата со кикиритки чмае во библиотеката.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Навистина, си изгледам буденброковски во сивото, сомотско куќно палто на татко ми, готов да го отпочнам разоткривањето на возбудливите моменти од семејната хроника, поткрепени со пожолтените фотографии, преполнети полици на библиотеката, заладеното вино во посребрените чаши: Убиството на прадедото Хаџи-Васков, прикажано во вечерашнава верзија со посебен нагласок на величествениот предсмртен гест кон атентаторот, - „Нека ти е простум, синко, ни самиот не знаеш што правиш“, ја тера Ева III, да ме стисне за рацете, а штом минувам на единствената љубовна приказна за Ѓорѓи, непокорниот син на Прокопија и српската учителка, мојата ноќна посетителка, сѐ уште цврсто држејќи ме за рацете, клекнува пред фотелјата и оддолу, ги впива секој збор во ширум отворените очи.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Татко ми замислено погледна во редот книги од библиотеката кои се однесуваа на балканските империи, па возвишено, небаре заборавајќи на прашањето од Чанга, продолжи: – Ние луѓето, пријателе мој Чанга, ти имавме со козите, со домашните животни од дамни времиња еден заеднички сон.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Впрочем, такви книги за козите тој имаше во својата библиотека многу, многу порано, пред да се постави козјото прашање.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Затоа, за Чанга секоја книга од татковата библиотека како и од книгите за козите што ги наоѓаше од некои свои извори, претставуваше драгоцен камен на големата тврдина.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Сакам да си играм со нив и да се борам со нив и да ги плукам и да ги тегнам девојчињата за прцлињата и да се ракувам со учителот и скришум да си ги бришам рацете од капутите во гардеробата и сакам да пораснам и да патувам и да се ракувам со сите луѓе од сиот свет и да се оженам и да имам многу деца и да одам во библиотеки и да земам книги и — сето тоа би го правел”, рече момчето гледајќи во септемвриското утро.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Тоа што јас го нарекувам текст не е едноставно книга на некоја библиотека.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Убиството на Љубовникот е изведено во една доследно иронична орална пракса во петтиот простор на филмот, во оставата претрупана со книги, еден вид тажна библиотека која претходно служеше како љубовничко засолниште.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
