аха (изв.)
Кога слушна дедот Петко дека од една лира нагоре што ќе земат ќе ги делат, го зајаде левата рака, и си помисли: „Аха! Ќе ве сошиа јас вечер обата, и тебе и Ила", и влегоа во Младеновата крчма.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ене, да се увериш. Ене, Крчо каде си и носи парталите кај сестра му. — И се разнесе едно танко — „аха ха иии ихи!“
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Аха!, си рече во себе аџи Јане. „Значи, треба да се нападнат од сите страни за да се скршат. Ете тоа ми треба“.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Лидија го гледа „човекот„ од сите страни: - Аха, тоа е човек.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
- Аха, - рече фелдфебелот. Го засука мустаќот, се премести од едната нога на другата.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
- Аха - Така ти се чини, рече Србин, кој исто така мамеше во носот таква миризба.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
- Нее, - рече Србин, затегави. - Доста е засега тета да ни ги пере алиштата што ќе ѝ ги носиме, а после ќе видиме. - Аха, - рече тетин Доне.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
- Аха, така значи, итрецу! Ти ја открив тајната! - шепотеше Бојан, благодарејќи му на деда си за зачуваната пушка.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
— Аха! Виа побратими пак заглибиа! — почна да се чуди и тревожи Толе.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— Аха, — си пробрбори Толе и го прати Ќосото да ги собере другарите од конаците, што беа по двајца распоредени.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— Аха! Со мене сакаш да збориш. Може некоја поплака имаш на некого?
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Меѓу старците што ги собра зимата, отиде и Тренко Шаин, дедо му на Тасе Шаин.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
А под карпата тесна дупка во која, при првото нурнување напипав опашки на крупни риби. Аха, ве најдов!
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Дедо ми го попули малку и потем рече: - Аха. Знам што мислиш. Потоа помолчеа бааги време.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Мавни се од тие боцки и појди со мене, дедуле, го помолив. Аха, и не ме слуша.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Се обидувам да се насмеам. – Се сеќаваш ли на Боби, синот на мајорот од соседното маало, оној црниот што само по гаќи издржуваше половина час на снег? – Аха – вели, бришејќи ги очите со надланката: - Што е со него? – Се уби и тој.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
- Аха,- ми ја врти шијава, - не знаеш? - Се сврте со очите кон сестра ми: - Кажи му! - ѝ вели.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Затоа така радосно кимавме со главите кога некој странец ќе нѐ идентификуваше. Аха! Тито! Тито беше нашиот ID во странство. Југославија - Тито.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
„Аха, да. Рибата ми ја отвори вратата, јас ѝ кажав дека ми треба дел од нејзиниот задник и ѝ ги треснувам оние дваесет зелени.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Но луѓето се жалеа: „Ах, нѐ измамивте со таа ретроспекција”.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
