атом (м.)
Навлегувам во високите атмосфери на сончевите атоми. Ме пречекува поларна светлост.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Суви заковани штици. Немиот крик расте и се заканува да го минира однатре, да го разбие на атоми.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Си помислив дека ветерниците не би имало смисла да се сретнат во ерата на атомот и на високата индустрализација.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Навлегувам во високите атмосфери на сончевите атоми.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Тука се осамува, се оддалечува од обесхрабрувачките потсмеви и масовните стеги, обилно ги враќа изгубените атоми оптимизам.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Татко ми беше трпелив во разговорите со козарот, не сакаше да повреди ниту атом од неговата голема душа.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Обично се декорирани со симболи како што се Бетмен, петел, атом, јаготка или пингвин каков што го наоѓаме на книгите.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Ние го ослободуваме терминот, симнувајќи му ги ропските пранги, за да претставува еден самопоетичен, кон себе насочен систем на организација, кој настанува во космосот во разновидни по величина системи. Во луѓето, општествата, атомите.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Скршени стакла патуваат низ артерии облечени во атоми од црвени драперии.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Пред повеќе од 25 илјади години сме започнале со камени ножеви и на крајот на краиштата сме стигнале до делење на атомите.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Хаосот се јавува дури и во наизглед простите њутновски системи каде што не постои одлевање на енергијата (ткн. Хамилтонови системи), какво што е движењето на ѕвездите во галаксиите и на атомите во молекулите.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Татко со последните атоми на силата на духот сакаше да го изнесеме на раце да ги почувствува последните сончеви зраци.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Ја гледав право в очи, но не толку отсутно колку што можеше да се очекува по толку големиот замор, со последните атоми сила што ми преостануваа.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Нејзиниот парфем останува уште некое време да виси во воздухот, колку да му ги дразни изострените сетила на К*, кој со носот ги лови последните атоми на, веројатно, скапиот мирис што го носи младата сосетка.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Во атомите на генот, кои ме поврзуваа со Татко, чувствував како во нова димензија на времето се надоврзувам во скадарскиот пекол на некогашното рајско патување на Татко во Цариград и како во сон трчам во место, запирам на последната етапа од враќањето од егзил во родната земја.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Доказот беше доволен за да ја разбие Партијата во атоми, само ако можеше некако да му биде соопштен на светот и ако беше објавено неговото значење.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Согледавме дека Езерото крие голема енергија која мора да се искористи до последниот атом во полза на новиот човек.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
И доколку само со едно и единствено вдишување Буда или Александар Македонски, Исус или апостол Павле, Цезар и Антонио внесувале во себеси над дваесет милијарди атоми - тоа истите тие, и невидливи и вечни - денес ги вдишуваме и ние.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Па сепак - ништо и не исчезнало: Нивната Светост - Атомите, единствената неуништлива твар на животот, која го памети и Создавањето и сѐ друго што одминало - се вечни!
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Низ едноставниот одвивачки образец на космичката еволуција, кој претставува вистинска историја на човечкиот род, а кој го сочинуваат: почнувајќи од геа- суперниорниот, атомите, Земјата како макроскопска материја, свесноста, преку менталното себство и универзалниот дух,па сѐ до квантниот вакум, можеме да се пронајдеме себе.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
