ангелски (прид.)
Тогива ќе да затрубат от небо седм труби ангелскии, и от тие труби ќе да се потресат небо и земља многу страшно, и ќе да падне слнце и месец и ѕвезди, а небо ќе да се свие како перде, и сите води и море ќе да се изсушат, а земља ќе да се запали да гори со силниј огин.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
И брзо, неповрзано и нејасно ги заплетка зборовите прскајќи нѐ со ситни капки: - Сум ја чувала, и сум ја гледала, и сум ја ранела осумнаесет години, проклета да е, и сум бдеела ангелски над неа, а таа - ни благослов да побара од мене, се фатила кучката со некој пијаница, и ајде без збогум, како да нема мајка, а јас овде од грижи се сушам, не зела ништо топло со себе, може да настине, чедо мајкино, тој не ќе ја чува, пак мајка ќе побара, а јас...
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Од каде доаѓа, не знам, Знам оти по мене доаѓа, Знам оти во мене пропаѓа Со капките, стапките Ангелски, може Господови, Небесни плодови, тркалезни Мазни, немирни, проѕирни Сочни плодови. Господови.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Зашто скакулците ги јаделе и не ги дојадувале, и ги оставале да живеат со малку месо на коските и непрекинато да ја слушаат ангелската труба.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Како да лежел врз созвучие од птичји и ангелски песни.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Не се грижи за мене!... Мене ми е сосема добро! Му зборуваше со ангелското гласче...
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Нешто што се доживува како луксузна кочија со полнокрвни коњи, иако зад тоа стои тиква влечена од пар глувци. Нешто магично. Ѓаволско или ангелско. 114 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Дури кога се испрелизгаа преку ридот што ги дели Дардаванија и Леденото Езеро на Подводниот Вок со едно око, тогаш Дедо Мраз се сврте да ги предупреди играчките како да се однесуваат, погледот му застана на ангелското лице на девојката, односно куклата со образи од две зацрвенети јаболчиња, над кои очичките како две расцутени ружи му прошепнаа: “Зар мислиш дека ќе можеш да побегнеш од мене!
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Падна во постелата со очи ширум отворени и се настана во Господа ангелската душа на царската ќерка.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Како и да е, додека го вадат од водата, од него ќе испадне „бакарната книга“ испишана со „непознати букви“, и тогаш , со еден странски восклик („о, возљубени читатели“) искорнатото срце на авторот пак ќе зачука во градите, и тој со „ангелска леснина“ ќе летне „кон својата татковина, кон дома“, со книгата можеби напишана а можеби ненапишана.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
И така стотина деца, со ред. Во воздухот се слушаа само смрзнати детски плачови, наместо благогласни ангелски труби да го слават животот.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Кога двајцата зографи ќе побараат нараторот- поет да им ги ископа очите („за да не гледаме што уште ќе се случува“) јасно е дека авторот нѐ воведува во едно апокалиптичко финале: „Само слушав како баботи небото, како галопираат зловестите коњи и како трубат ангелските труби најавувајќи огнови, скрб и студ.“
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Беше уште млад кога го слушаше говорот на Стефан пред собранието, но неговиот продуховен, речиси ангелски лик сѐ уште му беше жив пред очите.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Никогаш нема да сум твоја, јас сум ѓавол, со ангелско лице. немој да се залажуваш, совршенството можеби е лажно!
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Таа е дете на ѓаволот, со ангелско лице. Имајте на ум дека сè што ве привлекува, е опасно.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
