џип (м.)
Она пладне, кога војната беше оттатнета, а нејзините сенки сѐ уште стоеја во изгорените куќи на нивното село, и во разурнатите мостови, и во разодградените плотишта, а по селските сокаци се тркалаа празните картонски кутии од УНРРА, и селаните се облекуваа во половните американски карирани виндјакни со неминовната црвена шарка, и кога двете селски бакалници беа прекрстени во Кооперативни сектори, а секој нивни ден се завршуваше со по една фронтовска конференција, на која тие по двајца-тројца продолжуваа да се запишуваат во Задругата; она попладне, во кое исто така мнозина, продолжувајќи да немаат доверба, а и Змејко беше меѓу нив, обично молчеа, за сето време, сите тие денови, и додека се меткаа по цел ден по средселото, а и вечерта на конференциите, а дури после си се разотидуваа кон дома; она попладне, кога ќе им станеше чудно ако речеше некој дека оваа вечер нема да има конференција, толку чудно и толку пусто, што дури и самите би ја закажале неа, она додека исчекува задружниот курир - поранешениот пандур, - пак да притропа со барабанчето по сите мегдање од селото и се чудеа што уште го нема; во таа тишина, во која стоеја зачмаени на средсело сите мажи, а меѓу нив само ретко ќе пробечеше некој глас, кој можеше да бара или огон, или тутун, кој ниеднаш не кажуваше ништо повеќе: тоа пладне, во кое подоцна се насобираа сите крај една лимузина и еден џип што пристигааа од градот, носејќи уште една од сите оние делегации, што доаѓаа на конференциите и постојано им го зборуваа сѐ тоа пак тоа, сега од колите излегуваа луѓето и се поздравуваа со селаните со онаа неприфатена, одгатната фронтовска желба за приближување и Змејко уште на прв поглед го препозна онојго.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Учителот и Сндре стрчнаа кон џипот. Го извлекоа Секула изврзан во рацете.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Тивкото брмчење сѐ повеќе нараснува, а потоа на кривината се покажува џип.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Џипот како пијан се заниша, па - свртувајќи настрана - удри во едно дрво крај патот.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Џипот излезе на Рамни Ливади. Браќата Дуковци стоеја потпрени на косилата и го гледаа.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Старецот гледаше во предметите што испаѓаа од џипот, зачуден, ставен пред прашање: што значат тие работи, зошто служат, па рече: - А, дојдоа, велиш?
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
- Бојане, ноќеска ќе спиеме кај вас. Задоцнивме, се расипа џипот...
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Високиот се сврте и му даде знак на шоферот да го следи со џипот.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Ја шетаат тие со расклатениот џип цела Албанија и подобро им е да го голтаат белиот и црвеникав прав, отколку да гинат на Грамос или на Вичо.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Коста се сврте, рашири раце и полека, цедејќи го секој збор, рече: - Ебати ја УНРАТА што прати такви џипови...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
По извесно време, студенилото му премина во оган: гореше, се потеше, фрлаше сѐ од на себе, но ништо не помагаше; чувствуваше како повторно да се наоѓа во Сахара, во нејзината жештина што еднаш ја доживеа; во бунилото повторно му излезе Сахара пред очи и жената со која што тргна и која постојано му го отвораше прозорецот од џипот и му велеше: издржи, издржи уште малку, а низ отворените прозорци место свежина влегуваше уште поголема жештина.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
6. Внатре, пак, во Потковицата, иако не без ризици, сепак нормално, човешки, пеша, на коњ, или со запрежно возило, моторни, освен трактори и џипови, не одаат, без попусти напори и закани дека, ако се намериш преку ридиштата, ќе се зацапаш во блатата и мртвиците, може да се влезе, и да се излезе од неа, само по два пата - по Пазарџиски Пат и по Голем Пат.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Кога стигнаа на Зедница, и после, додека минуваа низ населбата, жените со кофи истураа вода пред нив, за да им помине лесно работата, како по вода, а полицајците сè уште уверени дека ќе успеат да ги убијат Ѓорета и мајка му Трајана, некако радосни, скокнаа во џипот и по Пазарџиски Пат одмаглија накај Прилеп.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Дури во пролетта во 1942-та дојдоа, од Прилеп, со џип, потпоручникот Куцаров и двајца германски офицери; го собраа Крсте Јанчески од дома, го качија во џипот и го одвезоа на Црн Камен.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Престапувам, отстапувам кон џипот, а мислам дека не одам, дека на едно место стојам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Џипот си свири, не запира.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Џипот само свири одоздола.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ливајн запре еден од батаљонските џипови кој го одвезе долу до брегот, се влечкаше таму некое време гледајќи како ги носат телата.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Низ дождот се наѕираше џип и нејасна фигура на возач во униформа.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Медицинскиот џип се доближи до самата граница, како последна жива закана, како трагичен епилог од сценариото на живата драма во која јас бев единствениот лик.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
