џигер (м.)
ПЕТРИЈА: Ај море, куме што збориш! Ако не можеме да ти испржиме една гуска, та за џигери, црева и шкембиња ли било мастрав?
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Не е веќе оној Пецо. Ракијата му ги изгорела џигерите. Лежи и вика, добога се слуша.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Медот е лек за сите болести; нема болест што не ја лечи: тифус, офтика, дизентерија, гушоболје, малокрвност, болки на срцето, на џигерот, на жолчката, на бубрезите, нервни заболувања, настинка, ревматични заболувања; го регулира притисокот на крвта, помага при несвестица, слаб вид, астма, ја штити кожата од лишај, красти, првут, струпци, спречува труење, зарази, уништува бактерии.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Може од мене бега, вели, и после слушам некоја свиња ми ричка, вели, ми копа и ми грофта, Овдека вака, вели, ќе ми ги ископа џигерите, срцето, сплинката. Дупка ќе ми ископа на градиве, вели.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Може да е во џигерите, во срцето, во сплинката, вели, кај што грофта свињата, кај што пее петлето, вели, којзнае каде е.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Зошто дозволи, море мажу, да го направат џигер Дука, му велам на Јона, како дозволи толку да го тепаат, му велам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Џигерите, златното срце да му го вадиш, милите очи, кожинката да му ја дереш!
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Му помагаше жена му на Мил, а Кала се врткаше крај огнот во дворот, и кога Дукле ќе извадеше нешто од утробата на прасето (џигер, срце, бубрег, сплина) Кала го грабеше и го фрлаше на огнот да го печи; од нестрпливост и лакомост ги џвакаше уште недопечени.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Ми се тресат рамењата, џигерите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Дервишите излезени од циркускиот плакат танцуваат во истиот пустински предел, во кој раздразнетата толпа се граба за крвавата слезинка, џигер, бубрези, изгнасени од прав и мравки.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Спласнатиот џеб ми го натекол џигерот.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Усните му беа бузлести, влажни, како џигер посинети и со некоја растегливост поради која час оставаше впечаток на човек со шарм, на ведро небо на кое сепак се појавуваа секавици што оддаваа опасно зол човек.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Ми се вовре во грлото, ми се лизна во душникот, ми ги наполни џигерите, ме бутна во вителот, а вителот во вирот.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Освен, се разбира, и лековите, аналгините, диуретиците, витамините и седативите, кои сам си ги препишуваше и ги голташе со грстови, за главата, за срцето, за џигерот, за желудникот, за нервите, со што ќе најдеше во чашата - од вода до вино преку ракија - борејќи се против несоница, депресија и безволие, воопшто од безизлез.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Шеташе со погледот од Туз-пазар па сѐ до мостот, но џигерот му гореше, така чувствуваше.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Лекарот кој едно двапати го прегледа рече дека нешто му ги јаде џигерите.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Жената која лежеше на креветот до нејзиниот, модра како џигер и со одвај триесетина килограми сѐ уште лелекаше и офкаше од болки, а мајка ми која не ми ни дозволи да ѝ помогнам да се преоблече дента кога ја донесов, лежеше мртва.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
А џигерите ми останаа во рингот. Дека едно време тренирав бокс... во „мува“ категорија.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Замолчи веќе еднаш и стави нешто за јадење на масава. Оној воз ми ги растресе џигериве.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
