џезве (ср.)
Каков анален простаклак од устен происход е да се каже: „Овие не се мустаќи, ова е сунѓер за газот бришење; ова не е алатот, ова е џезве за кафе да си варат жените; овие не се очи, овие се ламби за да не одат жените на мочање по темница; ова не е глава, ова е шутка, во неа да се мочат и серит домаќинот и домаќинката, сега е зимно време, мрсно се јадит, дрско се серит.“
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Со такво чувство станав да го ставам џезвето на шпоретот.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Ѓурѓија од Боневци намина вчера попладне. Со џезве.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
