ќелија (ж.)
Стравот, роден во глувата осаменост на ќелијата, ја беше загубил својата острина, стоеше затулен, магличест и оддалечен некаде.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Во ќелијата навлегуваше самрачината, а со неа доаѓаше ладно струјкање.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Глигор помислуваше дека Арсо веќе не постои, А останало само некакво запуштено тело, труп што треба да се извади од ќелијата.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Така и се реши на состанокот на Партиската ќелија, нели, - се сврте кон бригадирот и овој неколку пати климна со главата, потврдувајќи.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Гоце и Ѓорче влегоа внатре во мрачната и тесна затворска ќелија.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Стариот рѓосан клуч штракна неколкупати, вратата од ќелијата се отвори, клучарот го пушти да влезе трговецот и пак ја заклучи вратата.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Трговецот влезе во ќелијата.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Цели три месеци го држаа во ќелија каде го најде Толе и се договори преку дупчето, кое беше нарочно провртено од стари затворници.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Гласот прашаше од соседната ќелија: — „Има ли некој во долапот? Ако има дојди во левиот ќош!“
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
На второто и третото накашлување Толе се увери дека тоа дете е неговиот комшија во ќелијата.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Скалилата што водат во ќелиите, направени од мермер, веќе се изабени од употреба.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
— Адио, шок, им викам на Албанците од соседната ќелија, адио!
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Адио, синдрофиса Небеска, ми се оѕвиваат Албанците од ќелијата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се накрева некој звук што ја полни ќелијата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
- А не, не, тој сега нема повеќе да излезе од ќелијата... - им рече игуменот успокојувајќи ги.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
И неможејќи да ја издржи болката од жал за манастирот, отец Никодим го напуштил игуменството и се затворил во испосничка ќелија.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Кога Наќо веќе премале, го зедоа игуменот и отец Иларион и го свлечкаа во ќелијата и го затворија.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Борис гребе со камче по ѕидот на ќелијата.
„Буре барут“
од Дејан Дуковски
(1994)
Седејќи во градината Богдан се чувствува како одново роден, ослободен од секакви грижи и од четирите ѕида на собата во која понекогаш ја доживува како ќелија, како затвор.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
„Не повеќе, рече Лу, сега ја следи книгата за бела магија, која зборува како да ја реконструираш структурата на своите ќелии - се занимаваш со своите ќелии и пиеш, да речеме, јогурт.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
