јавне (св.)
И јас си го јавнав коњот и дупките ваму...
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Поручаа со дедот Петка и си јавнаа по една маска.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Зетовите јавнале на најубави коњи и само се крстат со старисватот и деверите, со сваќите што одат пеш до сваќата — да помогнат кога ќе се качува невестата и да ѝ се најдат.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Јавнал на бел алогон коњ, Питу, целиот облечен во срма, се спушташе бавно низ стрмните улици на градот. Тие беа сега речиси пусти.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Јавнати врз Месечината, по небото јаздеа двајца патници од земјата, куклата со сините очи и малото гумено мече.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
И така ги јавнале тие малодушните и се создало пак тоа што е надвор - волците ги јадат овците.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Јадрите волци што ја јавнале Турција ги напикале обичните мали волци в бувар.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Го познаваше како својата дланка тој заплиснат челичен порој, тој незадржливо вивнат струеж, ја знаеше најмногу таква, дива, а сепак скротена, спитомена, многу често ја имаше во своите раце и владееше со неа како што ќе посакаше, крај неа се чувствуваше како да беше јавнат на некој разигран бинек, што корне искри со копитата, вивнат суза а мирен, и ја сакаше најмногу заради таа нејзина незаздишеност, заради таа сигурност, постојано во некој лет, секогаш, со секое ново движење, сѐ со по некој нов писок, на кој што ни еднаш не е возможно да свикнеш и да ти биде обичен, бидејќи тоа е нејзиниот говор.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Го сонуваше Змејко многу често својот бел коњ, својот Чилко, знаеше тој по цели зими да го сонува само него, а оваа ноќ во сонот тој беше јавнат на својот јадар коњ и одеше низ некаква сенчеста шума, додека клопотарчето на вратот од Чилко приспивно трангараше.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Трајче го јавна Дорча и тргна... Го мина полето и навлезе во долината.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
- Нека го јавне коњот и нека оди по шумарот в село.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Утредента сите тројца ги јавнаа коњите, и бргу бргу отидоа да се лекуваат.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
15. КОЊОТ УШТЕ НЕ ГО ЈАВНАЛ, НОЗЕТЕ ГИ МАВА - рита, клоца, се рогоши, истрчува пред нас!
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Воденицата сега беше пуста, сета јавната од мувли и од пајажини.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
А во Дрмине сето поле беше јавнато од трње и од повит, од батачки и од шамак, одевли и од врбушки.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Се качувам на коњот, го јавнувам, и земам една поскура.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Како ќе го спасуваш ако е од нагаз или магија или ако некој дух го јавнал! Не, не ќе оди за долго, Аритоне Јаковлески.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
шумот на ветерот или како драматичниот гурманолет станува историја ... кога водачот јавнат на столица пеејќи борбени песни за ноќните коњаници место следбеници слуша еребици зошто одамна не каснал дивеч туку мора секојдневно да џвака леб сирење и пржени пиперки кога сиот озарен довикува да ги стават во сос со кнедли тие следбенициите веќе сто и еден ден пред портата (тука водачот слуша торта и се облизнува над единствениот вкус на детството)во секој зрак што се одбива од полуразурната куќа на старецот откриваат нов збор а оној меѓу нив што го одредија да ја пренесува светлината занесен го носи сонцето во сонот и во здивот што го топли како со него да дишат далечните претходници...
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Наоколу се очекориле кашличави луѓе, ги јавнале печките.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Попе, рекол, попе. Да го јавнеме. Да се искачиме повисоко и да си го побараме гробот меѓу неврвици.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
