ѓол м.

ѓол (м.)

Дали она кога ме исмејуваше оти сум трчал како патор пред да заплива по водата во ѓолот, или поради оној настан од подоцна, кога нѐ качи во разурнатата Кула, нас неколкумината пријатели, за да нѐ подучувал божем кои се вистинските знаци на замомчувањето и за да ни објаснел кога и како се случувало тоа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бев многу мал. Скитав по реката во нашето место и наидов на ѓол. Помислив не е длабок. Зачекорив во него и под нозете го загубив дното.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се обидуваше несреќникот да се измолкне од ѓолчето, (меѓувреме сигурно беше разбрал дека Кире е префрлен во кадровското на Републиката), од она обично ѓолче со плитка вода а всушност сѐ повеќе заглибуваше во една прилично длабока локва со кал.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Си мислел - рекиште, ќе те пофати и ќе те однесе, а тоа бил само плиток ѓол кој ни до глуждовите не ти досега.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Цапаше ли пак во ѓолот што мислеше дека го прецапал и излегол на суво?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сеќаваше како шлапа со босите нозе по ѓолчињата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Адолфина, паулина, марие и роза - сал една би била вишок во драмата на чехов а сите се отпишани од тефтерот на брат им зигмунд фројд отла и кажува на адолфина дека ги довеле во логорот во терезин и дека е најдобро тука да останат што подолго отла и кажува на адолфина дека храната е еднолична, катаден супа од леќа а попатно и спомнува дека има брат по име франц кафка адолфина веќе почна во себе да го портретира кафка мачејќи се во шеширот да му ја смести ергенската несреќа - во бараката на трудниците несреќата има друго име во предвечерјето на смртта и без месечина јасно се гледа дека црното млеко не е поетска измислица под црно сонце во црна темница четирите сестри на зигмунд фројд спокојно го чекаат црниот воз кон невратот рано в зори и не го забележаа брат им зигмунд како нервозно се тртка лево-десно на перонот пред да си ја испрска совеста во ѓолчето од сестрински солзи.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)