штити (несв.)
Нам водачи тие ни беа; без бог да ги штити смртта ги однесе ледна.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Над самото огниште на гредите наредени се штици кои го прават таканаречениот „черен“, од кој се одбиваат искрите и го штитат покривачот да не се запали, доколку е од слама или од 'ржање.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Девојчето како да разбра што стана со него, го прегрна Трајка со малите рачички и почна да се гушка во него; небарем му велеше на татка си и мајка си оти од денеска си има нов родител, кој ќе ја штити и храни.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
– Дали сте благословени од света Богородица, кога така го штитите името на нејзиниот премудар син, – одговори калуѓерот и го извади тефтерот од торбата и му го поднесе на поп Јакова, говорејќи му: – Ако милуваш да подариш нешто за света Богородица, запиши во него.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Додека пристапот на Чебренскиот Мост го штитеше тесниот пат и непристапните карпи, оној на Светецот беше незаштитен од природата, та требаше на вештачки начин да се бара и создава заштита, макар и по цената на човечки животи. И ја најдоа бунтовниците.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Како прозрачниот оклоп на стаклата да го штитеше од сите тие слабости.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
За доброто на вашето село, како и заради безбедноста на власта што ве штити, секој чесен човек е должен сѐ да стори за да се фати овој злосторник и одметник.“
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
А дедо Стамен, кој презимил многу зими, и снежни и суви, кој жнеел многу жетви и добри и лоши, одговори: - Снегот ги штити житата од мразевите.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Излезе од тремот, го зеде снопот ’ржаница и одејќи покрај ѕидот од колибата кој го штитеше од грб, го постави снопот исправен во снегот, меѓу плевната и колибата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Толе се окуражи од случките, та и сам беше убеден дека куршум не го фаќа, бидејќи го штити амајлијата што му ја направи посестрима му Цвета од Дуње, и слободно почна да се движи по Старо Мариово.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Неговиот лозунг беше: од еден земи многу, на многу дади по малку.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Медот е лек за сите болести; нема болест што не ја лечи: тифус, офтика, дизентерија, гушоболје, малокрвност, болки на срцето, на џигерот, на жолчката, на бубрезите, нервни заболувања, настинка, ревматични заболувања; го регулира притисокот на крвта, помага при несвестица, слаб вид, астма, ја штити кожата од лишај, красти, првут, струпци, спречува труење, зарази, уништува бактерии.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Кога наближавме на педесетина метри пред окопите, една кртешница што ја штитеше нивната отстапница, за малку дрмон ќе ме направеше. 210
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Кога го пресоблекоа Илка, по кожата на телото му забележија истетовирани разни фигури: лав - за да го штити од зло; птица - за да го пази од загубување; змија - за да го брани од болести; четирилисна детелина - за среќа; сонце - за долг живот.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Ги штитеа главите од сонцето со гранки што ги кршеа од дрвјата крај патот.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Утврди дека (покрај многуте својства што ги има поленот: изобилство од витамини, хормони, протеини, азоти, јаглени хидрати, белковини, маслени и минерални материи со околу триесет елементи) - тој има моќ да штити и од отрови.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Лазаме со бомбите в раце, а една група војници што ја штити митралезот, иде право на нас.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
- Бабо, - ѝ реков, и ја фатив за рака, - нашата банда од сега ќе те штити и ќе ти помага - ти ветувам.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Штом едната свеќа ќе им догореше, од неа палеа друга, дотуриваа масло во масалчињата да не згаснат, во кандилата, и одеа по патот пеш или качени на коњи или магариња, или со чунови по езерото, штитејќи го од ветерчето светлото да не им згасне.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
- Ме повикува врсникот Неделко Шијак, пак шепотел со стиснати шепи на градите божем држи рабови на миросано платно со кое си ја штити душата од отровни повити, но Богоја Гулабарин, Пане Долгманов, Цветко Грнар и Илчо Просинек, веќе се здоговориле ојуначени од ракија да ги здружат сурите волиња во две двоколки и пак во ново јунаштво се клештеле и се подбуцнувале со лакти превесели и за свадба; со сладосни гласови од кои и птици ќе се разбуделе го распрашувале старецот кога ќе се стрчне подмладен и избричен кон цицлестата Фиданка да ѝ го покаже мускулестиот стомак и сѐ друго што е машко на неговата ластареста става; им говорел со ѓаконска самоувереност - Ќе дојде потоп, господ ќе ме држи да не потонам а вие ќе пекате по мене и ќе ме молите ропски рачињата извалкани да ви се држат за учкуров, да ве влечам по бранови и пени.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
