штипне (св.)
Кафеаната секогаш беше преполна: влетуваа во неа Ѓупките со дајрињата в рака, пееја, се виткаа, ја тресеа снагата; гледаа луѓето ококорени во нив, пуштаа раце кон нив да ги фатат, да ги штипнат, но тие како јагули се извиваа и избегнуваа од дофатите; кога ќе им ги собереа парите на луѓето, излетуваа надвор без поздрав, без збогум; утредента пак влетуваа со тие опојни песни и со тоа лудо тропање со дајрињата што свеста ја земаа.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Сакам и да ме штипне за да знам дали уште сонувам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Другарката Оливера не си ги валкаше рацете, таа со каиш по грб, а над сето тоа правеше и една многу грда женска работа, удри и штипни, в срце да те изгори.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Да ги штипнеш, па да видиш дали се живи.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Го штипна за влажниот, розов образ.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Сакав да се штипнам и да почувствувам болка за да сфатам дека не сонувам, не верував дека ми се случува ова, толку убава среќа.
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
