чорбаџи (м.)
СЛОБОДАТА: Сети се за твојот долг кон народот и кон мене! (Се изгубува. Влегува чорбаџи Димо.)
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
(Ја држи главата во рацете) Тодоре, Тодоре! (Влегува чорбаџи Димо)
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
БОЖИН: Е, за нас, што работиме, е бистрава водичка, а чорбаџи Аранѓел ќе го пие виното.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Ако паднам болен, дали чорбаџи Јордан ќе праша за мене? Дали ќе има кој потта да ми ја избрише, кошула да ми размени, јорган да ми фрли?...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
КОСТАДИН: Дали чорбаџи Јордан ќе чуе таму, во туѓина?
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
АРСО: Нека си свират, чорбаџи Теодосе. Нема што да криеме: ни пари броиме, ни жена тепаме, веселба правиме, како што е адетот и редот.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Излегува од врбјакот и гледа по Томче со блага потсмевка.) Сиромав чорбаџи Томче, изгоре за Стојанка како биволче за водичка!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Не сум јас кум Давадос, туку чорбаџи Теодос! Разбравте?
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
— Така, така. Си го погодил чорбаџи Дано. — Го фалеше Лесната бравот.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Жими вера, јас чудам на чорбаџи Ристе и заблазнувам оти вака погодил живот.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Чорбаџи Чолакот сам се понуди да ми помине на редот и да донесе еден нечукан брав, еден звизјак.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
- Чорбаџи-Дико ми требаше, од далеку сум и имам една мака, - молежливо рече Бошко.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Кога најпосле дојде до збор, само присторе: - Па луѓе сме, чорбаџи, грешиме.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Чорбаџи-Дико знаеше сѐ за Бошка и затоа, кога овој седна спроти него, не го дочека ни да почне да се поплакува, туку си сркна од кафето што тој час му го донесоа момците и офолито, со потсмев во гласот, му рече: - Зарем на еден Лумана најде да му одмаздуваш, бре главо будалска.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- Сега веднаш, веднаш ќе ги доведам, чорбаџи Панде, - се протегна тој, ги зеде парите и мигум, нишајќи со својот голем стомак, тргна накај големата анска порта.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Многу е рано, чорбаџи Панде... - рече без лутина анџијата и го поотпушти фитилот од секнатото мало ламбиче, ставено на еден голем превртен кош.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Чорбаџи Карче... - од време почнаа вака да го викаат и да му се поклонуваат и оџата и попот во градот...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Така им беше пазарот со чорбаџи Тошета Налев: да сечат по десет трупа на ден, секој да ги дотера на бичкијата, да ги избичат ноќеска половината свои трупје, а половината да остане за мајсторот што работи само дење.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Вол, коњ, маска, магаре, овца, коза, што имаше добиток со четири нозе, та дури и кокошките ги собираа и ги тераа во дворот на Биринџиевци, каде што Мефаил кондисуваше секоја година и седеше по недела две, насладувајќи се од убавините на трите ќерки и двете снаи на чорбаџи Стојка Биринџиевски.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— Не туркај ме, чорбаџи, не туркај ме, да не си а земиме бељата обата, — со тивок глас му вели Толе. Лели има разбор, ќе се разбереме.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
