чемерен (прид.)
А тој од гробот тепкаше дума врз дума чемерна: - „Минете, браќа, врвете, не сум ви лика - прилика!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Како згрчена дланка ќе го сокрие во себе. а тој ќе знае дека акордот е сонуваната болка. тој акорд треба да остане таму, под клуч, в самица. никогаш повеќе луѓето да не сонуваат ножови, никогаш повеќе да не го чујат чемерното крцкање на прстите, стиснато околу неиспеано грло.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Но што вреди: во најмачните моменти кога војниците го решетаа училиштето со куршуми, жена ми го молеше бога за спас; го молеше да се смилостиви и да ни помогне; но ете што стори тој господ: ме остави и без неа и без детето, пуст и чемерен довек...“
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Чемерен, разнебитен, размеѓен – вудвосани старци, вдовици од шест војни, раскостени жени што ги наткаса болест, самоглавнички, доилки и чеднички и меѓу нив мажи разнеможени и мажи роболепници на сопствениот страв.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
2. Не гибај во Животот - Живот е И темен и чемерен, верен И неверен, со смртта е.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
- Ајде, Јордане, се обидел и самиот да смирува но со чемерна навреденост.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Старче, со чемерна замисленост повтори Доце Срменков; воздивнал неутешно, лицето му се збрчкало. - Така е, старец сум.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
„Доста со тоа!“ „И повеќе од доволно! Овде во оваа чемерна пустелија не можам да кажам ни која година е оваа!“ „Деветстотата година по Христа.“
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
14. О однесете го нека спие долго со долг сон и закопана песна во црвеницата на својто мртво око Но не под врба проклета ко војник чемерен и заборавен од секој и не ко мома со жолтица на усните Исправен беше до задниот миг со песна стројна како `рбетот строен ко дрво извишено в лет Спуштете го под бука бушава лисје да падне да го разбуди ветер да вејне да го распее Зашто тој пее слушате ли пее та пее во вас неговата смрт со жал ве храни и надежи нови О однесете го нека спие долго
„Елегии за тебе“
од Матеја Матевски
(2009)
Ако среќавањето пред тој јунски ден, во јануари на таа година, со пламените стихови на „Очи“ и „Љубов“ говорени од Ацо Шопов на конгресот на македонската младина во скопскиот офицерски дом беше сето во егзалтацијата и патосот на големото славје на слободата и во првата фасцинација со убавината на ослободениот македонски јазик, доживувањето на Рациновите елегични, чемерни стихови на болката и убавината на неговата Балада, се откриваше како трагично идентификација на самиот Рацин, во смртта, во онаа „кара смрт“, со непознатиот војник од една друга војна, - Големата, „световната“ - идентификација што ги исполнуваше и обединуваше луѓето во заедничка тага.
„Елегии за тебе“
од Матеја Матевски
(2009)
Триесетина години подоцна, скопската издавачка куќа „Култура“ го објави мојот прв роман со наслов „Постела за чемерните“.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Во бараките и во коњушниците за чемерните, разнебитените, размеѓените и испадените, на сламеник и рогозина има само по четири педи место.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Гледам како Надењка излегува на тремот и како устремува тажен, чемерен поглед под небото...
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
И после толку години остарен е, а и збрчкан, злокобен е, а и чемерен погледот во моиве очи.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Жал ѝ стана за баба, па ништо не ѝ кажа за тагата по момчето, за чемерни соништа по него.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
- Сите патишта ми биле препречени, мајко! - Знам - така било пишано - и на Ѕвезда моја, и на тебе - а од пишаното никогаш не можело да се избега - Знам, и тагата ти била чемерна - наживо жива рана те горела.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
- Господи мил и Богородице Мајчице, каква ми е таа милина во душава - со години чемерна?
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
