чанта (ж.)
Поштарот извади од чантата мал долгунест плик за синот на Димитар Никола, учител во пензија, дооден болникав старец.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Милка ја лупна надворешната врата, потоа влезе во собата, си ја остави чантата и си го слече палтенцето. Потоа отиде во кујната.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Не леб и кола, и началничка акт- чанта под мишка.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Ја отвора чантата. Се гледа во огледалцето. Пак се мршти.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
„Јас ќе ја отворам!“ - рече убавата Лила, ја зеде чантата ја отвори, го извлече Првото читање и го фрли во разбеснетата толпа.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Коњчето Дорчо беше врзано за една бука: Планински извади од чантата бележник и напиша: „Драги Тале, двајцата другари, што ги прати, дојдоа.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Пред вратата, на излегување, Васе се врати и на креветот ѝ остави неколку праски што му останале заборавени во чантата.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Го заградивме со чантата, врзувајќи го за рачката.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
А си се пораспашала малце да и поистресиш б'ите, ете ти а некоа чанта, се враќа од градините, ќе ти се истресе и ќе те затече распашана; ја некој косач, гумнар, жетвар.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Збунето влегов во кујната со чантата во раце, а ги слушав ударите и на своето срце.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Загазуваше во некој вир со највалкана вода, се прскаше со неа, ги прскаше и другите деца. чантата со книгите ја фрлаше каде што ќе стигнеше.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
Невенче ја стави тетратката во чантата и отиде во својата соба.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
И ги прибрав книгите во чантата и отидов да ѝ ја однесам дома.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Благодарам за чантата. - Догледање, - реков јас и тргнав полека по скалите.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Од нејзината чанта рафално ги вади документите и ги покажува секој момент штом некој ќе ѝ затреба.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Во рака имаше една изветвена црна дамска чанта, полна само со документи.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Зар во нивните големи чанти, проклет да бидам, носеа некакви книги, наука.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Отворено и бесрамно ни кусеа од лебот; го однесуваа во своите чанти.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
На почетокот им ставаше крст, на кој со мастилав молив ги пишуваше имињата и презимињата на починатите, но откако еден од оние од џипот му се изнавреска пред луѓето дека е контра и дека со крстот го погани црвеното знаме на револуцијата, Пандо гробарот, така го викаат и само така го познаваат луѓето, си го скри изгризеното моливче, што го имаше украдено од офицерската чанта оставена во џипот, се затвори во себе и само кога го поздравуваат, одговара: копам, закопувам...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Фрлав на рулетот пари, играв, а тој постојано ме тргаше за раката, за чантата: Доста, ајде веќе еднаш да си одиме, викаше, викаше.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
